Mokotów - ważna w średniowieczu wieś książęca na prawie chełmińskim w systemie trójpolowym, będąca spichlerzem dworu i grodu w Jazdowie. Jej nazwa pojawiła się już w 1367 roku i miała pochodzić od imienia jej pruskiego właściciela, Mokota. Znajdowała się ona w okolicach zbiegu dzisiejszej ul. Mokotowskiej z pl. Unii Lubelskiej, ciągnąc na południowy zachód wzdłuż ul. Puławskiej i Dąbrowskiego. Liczyła wówczas ok. 420 hektarów. Stopniowo wyludniał się, prawie bezludna została doszczętnie zniszczona podczas potopu szwedzkiego. W 1768 roku jej właścicielem stał się Stanisław Herakliusz Lubomirski, który z czasem doprowadził ją do rozkwitu. W połowie XVIII w. pobudowano tu liczne dworki, wille i pałace, zakładano eleganckie ogrody. Na obrzeżach znakomicie prosperowały cegielnie. Zniszczona i splądrowana po upadku powstania kościuszkowskiego, swoją świetność letniskową zaczęła odzyskiwać dopiero w połowie XIX w. W 1916 roku została włączona w granice administracyjne Warszawy.
Teren położony w obrębie: ul. Spacerowa, ul. Boya-Żeleńskiego, ul. Stefana Batorego, aleja na polu Mokotowskim, będąca przedłużeniem ul. Batorego od wysokości ul. św. Andrzeja Boboli, ul. Żwirki i Wigury, linia kolejowa Warszawa-Radom ze stacją Warszawa-Służewiec, ul. Bokserska, al. Wyścigowa, Dolina Służewiecka, ul. Przy Grobli, ul. Arbuzowa, ul. Sobieskiego, ul. Nałęczowska, ul. Niemirowska, ul. Goplańska, ul. Augustówka, ul. Zawodzie z linią przedłużającą, rzeka Wilanówka, rzeka Wisła w kierunku północnym do wysokości Mostu Siekierkowskiego i kanału Nowa Ulga na Pradze, południowe ogrodzenie Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji, ul. Czerniakowska, ul. Nowosielecka, ul. Podchorążych, ul. Gagarina.
Powierzchnia dzielnicy wynosi 35,4 km2.