Białołęka - początkowo była to wieś szlachecka założona na prawie chełmińskim w 1425 roku. Należała do rodziny Gołyńskich i liczyła około 315 ha. W XVII w. przeszła w ręce biskupa chełmińskiego Wawrzyńca Gembickiego, następnie zaś jej właścicielem był król Jan Kazimierz, który darował ją jezuitom. Liczyła wówczas tylko 260 ha a podczas potopu szwedzkiego między 28 a 30 VII 1656 roku (bitwa o Warszawę) została zrównana z ziemią. Dość szybko jednak podźwignęła się z ruin i już dziesięć lat później szczyciła się 10 domami. Podczas powstania listopadowego rozegrała się tu jedna z najsłynniejszych bitew - 24-25 II 1831 roku wojska polskie pod wodzą gen. Jana Krukowieckiego na północ od skrzyżowania z dzisiejszą ul. Toruńskiej stoczyły krwawy bój z korpusem rosyjskim księcia generała Iwana Szachowskiego. Już wówczas należała do powiatu warszawskiego, gminy Bródno, parafii Tarchomin, liczyła 429 mieszkańców i 27 budynków. Później na jej terenie wydzielono folwarki i pomniejsze wsie: Aleksandrów, Annopol, Brzeziny, Konstantynów, Marywil, Różopol (Różopole) oraz Ustronie a w dwudziestoleciu międzywojennym pozostałe tereny podzielono na dwie części: Białołęka Dworska (położona na wschód od linii kolejowej) oraz Białołęka Szlachecka (na południowy wschód od Kanału Żerańskiego). Całość do stolicy została przyłączona w 1951 roku. Nazwa może wskazywać, że w dawnych czasach na istniejących tu łąkach bielono płótno.
Teren położony w obrębie: Trasa Toruńska, wschodnia granica miasta (fragmentarycznie równolegle na zachód od ul. Rocha Kowalskiego, wzdłuż granicy ulic: ul. Inżynierów, ul. Dziennikarskiej oraz zachodniej cmentarza – wszystko w Markach – oraz wzdłuż ul. Kroczewskiej), północna granica miasta (fragmentarycznie wzdłuż ul. Chlubnej oraz linii kolejowej), nurt Wisły.
Powierzchnia dzielnicy wynosi 73,04 km2.