Mikołaj Trąba (1358-1422)  pierwszy prymas Polski. Pochodził z Sandomierza, herb otrzymał w drodze adopcji. Na scenie politycznej zaistniał w 1390 roku, obejmując funkcję notariusza królewskiego a następnie podkanclerzego koronnego. Był doradcą i spowiednikiem króla Władysława Jagiełły, zwolennikiem bardzo aktywnej polityki antykrzyżackiej, samemu uczestnicząc w bitwie pod Grunwaldem. Sprzeciwił się warunkom pokoju toruńskiego (1411), był domniemanym autorem tekstu unii polsko-litewskiej zawartej w Horodle w 1413 roku. W 1410 roku objął arcybiskupstwo halickie, dwa lata później został arcybiskupem gnieźnieńskim i w 1417 roku  prymasem. Godność tę otrzymał podczas soboru w Konstancji, na którym przewodniczył polskiej delegacji. Nie był postacią popularną  aby ją uzyskać przystąpił do antypolskiej koalicji, zrażając do siebie możnych i gęsto tłumacząc się przed królem po powrocie do kraju. W 1420 roku, podczas synodu wieluńsko-kaliskiego opracował statuty (nazwane jego nazwiskiem) obowiązujące do czasów rozbiorów. Zmarł w Lubicy na Spiszu podczas zjazdu panów polskich i węgierskich, skąd jego ciało sprowadzono do kraju. Spoczywa: Katedra w Gnieźnie.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1960.05.05