Białołęka - początkowo była to wieś szlachecka założona na prawie chełmińskim w 1425 roku. Należała do rodziny Gołyńskich i liczyła około 315 ha. W XVII w. przeszła w ręce biskupa chełmińskiego Wawrzyńca Gembickiego, następnie zaś jej właścicielem był król Jan Kazimierz, który darował ją jezuitom. Liczyła wówczas tylko 260 ha a podczas potopu szwedzkiego między 28 a 30 VII 1656 roku (bitwa o Warszawę) została zrównana z ziemią. Dość szybko jednak podźwignęła się z ruin i już dziesięć lat później szczyciła się 10 domami. Podczas powstania listopadowego rozegrała się tu jedna z najsłynniejszych bitew - 24-25 II 1831 roku wojska polskie pod wodzą gen. Jana Krukowieckiego na północ od skrzyżowania z dzisiejszą ul. Toruńskiej stoczyły krwawy bój z korpusem rosyjskim księcia generała Iwana Szachowskiego. Już wówczas należała do powiatu warszawskiego, gminy Bródno, parafii Tarchomin, liczyła 429 mieszkańców i 27 budynków. Do stolicy została przyłączona w 1951 roku.

Początkowo była to jedna z głównych ulic Bródna (dziś Wysockiego), główny trakt do wsi Białołęka z pocz. XIX w.
W 1812 nazwana została na planach, biegnąc przez grunta Golędzinowa: jej bieg pokrywał się mniej więcej z Jagiellońską. W czasie powstania listopadowego przetoczyły się przez ulicę 2 bitwy. Pierwsza z 25.02.1831 odbyła się między zabudowaniami wsi; wojska polskie gen. Małachowskiego starły się z korpusem gen. Szachowskiego. 26.02.1831 walka toczyła się już samą ulicą na terenie do północnego odcinka św. Wincentego. Wojskami polskimi dowodził gen. Krukowiecki, w wyniku walki wojska rosyjskie cofnęły się do Grodziska. Później miały tu miejsce przemarsze wojsk. W 1880 była ulicą przedmieścia Bródna. Zabudowana była wtedy drewnianymi, parterowymi domami, zasiedlonymi przez robotników, pracujących w Warszawskiej Fabryce Stali tyglowej i Wyrobów Stalowych na Pelcowiźnie i przez kolejarzy. W 1916 bródnowską część ulicy włączono do Warszawy, a resztę w 1951.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1807 rok