Tarchomin - wieś szlachecka powstała na początku XIII w., w XIV wieku należała do rodu Jastrzębców-Bolestów. W XVI w. właścicielami Tarchomina byli Weslowie, Zaliwscy i Ossolińscy. Liczyła wówczas ok. 67 ha (4 łany) i ci ostatni właściciele ufundowali tu kościół pw. św. Jakuba (doskonały przykład późnego gotyku mazowieckiego). Oni też zakupili w XVIII sąsiadującą z nią Kępę Tarchomińską (zwaną też Tarchominkiem) i dołączyli do swoich dóbr (należały już do nich również Dąbrówka Szlachecka, Dąbrówka Grzybowska i Świdry). Powstał wówczas drewniany dworek, w którym bywał król Stanisław August Poniatowski. W 1790 roku właścicielem tych terenów stał się Tadeusz Antoni Mostowski, który pobudował tu dworek i pałac w stylu klasycystycznym. W XIX w. osiedlali się tu koloniści niemieccy. W 1823 roku Ludwik Spiess uruchomił tu fabrykę octu (dzisiejsze Zakłady Farmaceutyczne Polfa) a cztery lata później było tu 13 domów i żyło ok. 180 mieszkańców, zaś całość składała się z trzech folwarków o łącznej powierzchni 2407 mórg (ok. 130 ha). Pod koniec XIX wieku nastąpiła parcelacja tych terenów na Tarchomin Fabryczny oraz Tarchomin Kościelny. Wzrost liczby mieszkańców nastąpił po odzyskaniu przez Polskę niepodległości - już w 1921 roku liczyła ponad 250 osób i liczba ta systematycznie wzrastała. Podczas okupacji hitlerowskiej zniszczeniu uległa cześć Fabryczna. Przyłączony do Warszawy w 1951 roku.
Teren położony w obrębie: Trasa Mostu Marii Skłodowskiej-Curie (wzdłuż ul. Świderskiej i ul. Obrazkowej), ul. Modlińska, ul. Mehoffera, nurt Wisły