Białołęka Dworska – wydzielona w dwudziestoleciu międzywojennym część Białołęki, położona na wschód od linii kolejowej. Wraz z powstałą wówczas Białołęką Szlachecką (położoną na południowy wschód od Kanału Żerańskiego) była wsią szlachecką założoną na prawie chełmińskim w 1425 roku. Należała do rodziny Gołyńskich i liczyła około 315 ha. W XVII w. przeszła w ręce biskupa chełmińskiego Wawrzyńca Gembickiego, następnie zaś jej właścicielem był król Jan Kazimierz, który darował ją jezuitom. Liczyła wówczas tylko 260 ha a podczas potopu szwedzkiego między 28 a 30 VII 1656 roku (bitwa o Warszawę) została zrównana z ziemią. W latach `30 XIX w. należała do powiatu warszawskiego, gminy Bródno, parafii Tarchomin, liczyła 429 mieszkańców i 27 budynków. Później na jej terenie wydzielono folwarki i pomniejsze wsie: Aleksandrów, Annopol, Brzeziny, Konstantynów, Marywil, Różopol (Różopole) oraz Ustronie. Całość do stolicy została przyłączona w 1951 roku. Nazwa może wskazywać, że w dawnych czasach na istniejących tu łąkach bielono płótno.
Teren położony w obrębie: ul. Ornecka, na południe od ul. Boreckiej z hipotetycznym przedłużeniem poza ul. Czołową (projektowana Trasa Mostu Marii Skłodowskiej-Curie), linia kolejowa, ul. Starego Dębu (granica między lasem a linią zabudowy wzdłuż osiedla Polnych Kwiatów), przesieka będąca przedłużeniem ul. Widnej, ul. Insurekcji, ul. Chlubna, przesieka wzdłuż granicy miasta.