Domenico Scarlatti (1685-1757) - urodzony w Neapolu w rodzinie muzycznej. Jego ojciec, Alessandro Scarlatti, cieszył się wówczas sławą jednego z najwybitniejszych twórców operowych, a i dzisiaj należy do grona najważniejszych przedstawicieli dojrzałego baroku w historii muzyki.  Już w grudniu 1702 siedemnastoletni Domenico został mianowany organistą i kompozytorem w kapeli królewskiej, a także prywatnym klawesynistą wicekróla Neapolu. W 1711 roku Scarlatti został poproszony o skomponowanie kantaty La virtù in trionfo, uświetniającej doroczne święto artystów rzeźbiarzy, malarzy i architektów, organizowane przez Akademię św. Łukasza na Campidoglio. Natomiast mniej więcej pod koniec pobytu Marii Kazimiery w Rzymie uwaga artysty skierowała się w stronę muzyki religijnej, jako że w 1713 roku został on asystentem, a w 1714 maestro di cappella w Cappella Giulia. Wówczas to komponował msze, motety, psalmy. Dzisiaj najbardziej znane dzieło z tej twórczości to Stabat mater na dziesięć głosów.

W 1715 roku Domenico skomponował muzykę do libretta Apostola Zena i Pietra Pariatiego Ambleto wystawionego w rzymskim Teatro Capranica. W pierwotnej koncepcji także przerwy pomiędzy aktami opery miała wypełniać kompozycja Domenica – dwuczęściowe intermezzo komiczne Dirindina. Temat utworu – pełen satyry i dosadnego humoru opis operowego światka, rządzących nim praw i dwuznacznego statusu królujących w nim kastratów – doprowadził do buntu śpiewaków zatrudnionych do jego wykonania. Ostatecznie dzieła nie zaprezentowano, a pomiędzy aktami Ambleto zabrzmiały zdecydowanie grzeczniejsze intermedia pastoralne. Wkrótce jednak Dirindina stała się jednym z popularniejszych intermezzów w XVIII wieku. W 1718 roku – ponownie dla Teatro Capranica – Domenico wspólnie z innym neapolitańskim kompozytorem Nicolą Porporą napisał jeszcze jedną operę: Berenice, Regina d’Egitto.

W Portugalii Domenico Scarlatti oficjalnie piastował stanowisko mestre de capela na dworze króla Jana V i nauczyciela klawesynu. Do Włoch powracał jeszcze kilka razy, głownie jednak pracował w Portugalii. Kraj ten opuścił dopiero w 1729 roku, kiedy to Maria Barbara została poślubiona hiszpańskiemu infantowi Fedynandowi. Hiszpania stała się odtąd jego nową ojczyzną. Pozostał tu do końca życia, utrzymując przyjazne relacje z przebywającym w Madrycie Carlem Broschim, znanym lepiej jako Farinelli, i lokalnymi kompozytorami.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 08.02.2018