Czerniaków - średniowieczna wieś wchodząca niegdyś w skład parafii soleckiej, tworząca wraz z Czarnowem (Siekierki) oraz Siedlcami (Sielce) całość. Początkowo jej właścicielami byli potomkowie Hinczy Cedlica (podkomorzego warszawskiego z XVI w.), którzy - pieczętując się herbem Łada - przyjęli nazwisko Czerniakowski. W 1502 roku jej właścicielem był Mikołaj Milanowski. Liczyła wówczas około 6 włók, działał tu też młyn wodny o jednym kole. Na początku XVII w. jej zarządcą został wojewoda mazowiecki Andrzej Górski. Od 1628 roku - po bezdzietnej śmierci Jędrzeja z Zalesia Nałęcza Górki - odstąpiona została na rzecz skarbu i znalazła się w dobrach ujazdowskich Jej największy rozkwit nastąpił po 1683 roku, kiedy to - za szczególne zasługi - przejął ją marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski. On to właśnie wybudował szpital (zwany czerniakowskim - prawdopodobnie w miejscu obecnego) a w 1691 roku ufundował kościół św. Antoniego z Padwy, sprowadzając do niego trzy lata później bernardynów a od papieża Innocentego XI otrzymał relikwie (kości) św. Bonifacego. Później dożywotnim dzierżawcą tych terenów został król August II, który urządził tu miejsce wielkich letnich zabaw. Po jego śmierci właścicielami byli kolejno Lubomirscy, Mostowscy, król Stanisław August Poniatowski, Potoccy i Ossolińscy. W 1827 roku liczyła ok. 500 mieszkańców i 38 domów. Liczba ludności - ze względu na bliskość stolicy - dość szybko wzrastała. W 1916 roku znalazła się w granicach Warszawy.
Teren położony w obrębie: południowe ogrodzenie terenu Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji, ul. Czerniakowska, al. Witosa, ul. Idzikowskiego, ul. Gołkowska, zachodni brzeg Jeziorka Czerniakowskiego, wzdłuż Kanału Siekierkowskiego na północ, projektowaną al. Polski Walczącej, ul. Grupy AK “Północ”, wzdłuż wschodniej granicy Centrum Handlowego Budownictwa do granicy MPWiK (dokładny przebieg wschodniej granicy rejonu będzie wynikać z przygotowywanego planu szczegółowego dla tego obszaru).