Walery Antoni Wróblewski herbu Ślepowron (1836 lub 1839-1908) - działacz niepodległościowy.  Przyszedł na świat w Żołudku, w 1844 roku zamieszkał wraz z rodziną w  pobliskim Wilnie, gdzie uczęszczał do miejscowego Instytutu  Szlacheckiego. W latach 1853-56 był studentem petersburskiego Instytucie  Leśnictwa i Miernictwa. Później został kierownikiem szkoły leśnej w  Sokółce w stopniu chorążego Korpusu Leśnego. Wówczas to włączył się w  ruch patriotyczny i zaangażował się w przygotowania powstańcze, zajmując  się transportem kolejowym. Udało mu się sformować z podwładnych jeden z  najlepszych oddziałów powstańczych na tych terenach. Należał go  zwolenników Czerwonych (radykalni działacze demokratyczni), w IV 1863  roku został zastępcą naczelnika sił zbrojnych województw augustowskiego i  grodzieńskiego. Walczył pod Walilami (klęska) oraz Mereczowszczyzną w  Puszczy Różańskiej (zwycięstwo), cztery miesiące później - już w stopniu  pułkownika - zostając naczelnikiem województwa grodzieńskiego. Walczył w  kilkudziesięciu potyczkach, po ustaniu walk na Litwie przedostał się na  Podlasie i w Lubelskie, stając się z rozkazu Romualda Traugutta dowódcą  korpusu prawobrzeżnej Wisły. Ciężko ranny w bitwie pod Budką Korybutową  został przez Galicję przewieziony do Francji, bowiem władze carskie już  wydały na niego wyrok śmierci. Zamieszkał w Paryżu, gdzie początkowo  pracował jako zecer i latarnik, kształcąc się jednocześnie w Akademii  Sztabu Generalnego. Był jednym z najbliższych współpracowników Jarosława  Dąbrowskiego, razem z nim uczestnicząc w pracach Komitetu  Reprezentacyjnego Zjednoczenia Emigracji Polskiej. Podczas wojny  francusko-pruskiej walczył w obronie Paryża w szeregach batalionów  Gwardii Narodowej. Stanąwszy po stronie komunardów został mianowany  generałem, z czasem organizując i dowodząc kawaleria a później całym  frontem na lewym brzegu Sekwany. Po klęsce tego zrywu - i tu zaocznie  skazany na śmierć  wyemigrował do Belgii, skąd przedostał się do  Anglii. Zamieszkał w Londynie, obejmując funkcję sekretarza Rady  Generalnej Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników (tzw. I  Międzynarodówki). Przyjaźnił się z Karolem Marksem i Fryderykiem  Engelsem, był fundatorem stypendiów dla emigrantów politycznych (m.in.  pomagał Ludwikowi Waryńskiemu oraz Bronisławowi Limanowskiemu). W 1895  roku wstąpił do paryskiej sekcji Związku Zagranicznego Socjalistów  Polskich, przekształconego później w Oddział Zagraniczny PPS. Od 1900  roku - w związku z trudną sytuacją materialną - był gościem pensjonatu  Henryka i Marii Gierszyńskich w Ouarville, gdzie zmarł.

Spoczywa:
Cmentarz Peacutere Lachaise w Paryżu.

Stan obecny:

 Data nadania nazwy: 1933.12.14