Wacław Julian Paszkowski (1881-1950) - inżynier technolog, specjalista w zakresie żelbetnictwa. Był rodowitym warszawiakiem, w 1903 roku ukończył jednak Wydział Mechaniczny Petersburskiego Instytutu Technologicznego.Po powrocie do stolicy związał się z Towarzystwem Akcyjnym "Władysław Gostyński i S-ka", dla którego zaprojektował żelazne konstrukcje wież kościoła przy pl. Zbawiciela. W 1906 roku wyjechał na dwuletnie praktyki w USA. W Warszawie znalazł się ponownie po dwóch latach i podjął pracę w Biurze Budowy III Mostu (dziś Poniatowskiego), kierując budową górnej części wiaduktu w al. 3-go Maja. Od momentu otwarcia Politechniki Warszawskiej był jej dożywotnim wykładowcą a od 1918 roku także kierownikiem Katedry Budownictwa Żelbetowego. W tym samym roku premier Józef Świeżyński powołał go do swojego rządu, w którym od 23 X do 4 XI 1918 roku pełnił funkcję ministra komunikacji. Od 1923 roku kierował własną firmą budowlano-inżynieryjną "W. Paszkowski, F. Próchnicki i S-ka", odpowiedzialnej m.in. za budowę Państwowej Szkoły Higieny przy ul. Chocimskiej, wielu budynków Elektrowni Warszawskiej na Powiślu (gmach rozdzielczy, kotłownia oraz podstawy turbogeneratorów), magazyny przy ul. Stawki, stacje filtrów pospiesznych a także hali fabrycznej praskiej Zbrojowni. Podczas okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnym nauczaniu, udało mu się również cenne a niezniszczone elementy zburzonych konstrukcji warszawskich. Po wyzwoleniu objął obowiązki dyrektora Oddziału Inżynieryjnego Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Warszawie, odbudowując liczne mosty na Mazowszu, w tym kolejowy pod Cytadelą. W swym dorobku naukowym miał kilkadziesiąt publikacji (m.in. "Teoria żelbetu", "Żelbetnictwo", "Technologia betonu"), z jego inicjatywy próbka betonu ma kształt walca. Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego a także licznych organizacji naukowych zrzeszających inżynierów budowlanych. Zmarł w stolicy.
 
 Spoczywa:
 Cmentarz Powązkowski, kwatera 22, rząd II, miejsce12\13.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1998.05.11