Stary Służew (Służewo) - wieś powstała w 1065 roku na wysokim wiślanym tarasie (między dzisiejszym Wilanowem a ul. Puławską), kiedy osiedlili się tu Benedyktyni. Stała się ona wówczas własnością opactwa czerwińskiego. W 1238 roku erygowano tu pierwszą parafię na terenie dzisiejszej Warszawy. Dwa lata później Konrad Mazowiecki nadał wsi nazwę Borzęcin, ale nazwa nie przyjęła się. Jej właścicielem stał się wówczas - z książęcego nadania - Gotard, rycerz herbu Radwan, który wsławił się podczas walk z Jaćwingami. Na początku XV w. - licząca ok. 120 ha - była własnością rodu Wierzbowców a następnie Lelewskich. W XVI w. została rozdrobniona pomiędzy rody Służewskich, Konińskich, Kłopockich i Czerniakowskich. Spustoszona podczas najazdu szwedzkiego szybko stała się własnością rodu Lubomirskich a następnie Sobieskich. Od 1724 roku, wraz z sąsiednimi Wyczółkami, należały do Elżbiety Sieniawskiej. W latach 1817-1821 powstała tu (rejon kościoła św. Katarzyny) rezydencja Czartoryskich i Potockich, zwana Gucin. Po uwłaszczeniu w 1864 roku (nastąpiło po szesnastu latach procesowania się o zniesienie ciężarów i powinności pańszczyźnianych) i podziale (Służew i Służew Poduchowny) miała już tylko 342 ha, na których znajdowały się 44 gospodarstwa. Przyłaczona wówczas do gminy Wilanów, miała własną parafię. Z czasem pobudowano tu szkołę, zajazd i trzy sklepy. W 1932 całość podzieli między siebie Dominikanie (na 4 ha pobudowali zespół klasztorny) i proboszcz Adam Wyrębowski (działka o powierzchni 250 ha wraz z zabudowaniami dworskimi). W 1938 roku wszystkie tereny zostały przyłączone do Warszawy.

Teren położony w obrębie: od skrzyżowania ul. Dolina Służewiecka z al. Wilanowską, ul. Przy Grobli, ul. Arbuzowa, linia Skarpy Warszawskiej, ul. Ciszewskiego, ul. Rodowicza „Anody”, wzdłuż południowej granicy osiedla położonego przy ul. gen. Chłapowskiego oraz jej przedłużeniu w kierunku Fortu  „Służew”, wzdłuż południowo-zachodniej granicy Fortu „Służew" oraz jej przedłużeniu w kierunku ul. Dolina Służewiecka.