Józef Beck (1894-1944) - pułkownik, dyplomata uznany za spadkobiercę myśli Marszałka Piłsudskiego. Był rodowitym warszawiakiem. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, w latach 1914-17 walczył w szeregach Legionów Polskich, piastując obowiązki adiutanta Józefa Piłsudskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został attaché wojskowym RP najpierw w Paryżu a potem w Brukseli. Po powrocie do kraju ukończył Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, awansując do stopnia pułkownika dyplomowanego Wojska Polskiego. Szybką karierę polityczną zapoczątkowało poparcie osoby Marszałka podczas przewrotu majowego (był wówczas szefem sztabu wojsk) - najpierw został szefem gabinetu ministra spraw wojskowych, później wicepremierem w rządzie Józefa Piłsudskiego, wiceministrem spraw zagranicznych a od 2 XI 1932 roku do wybuchu II wojny światowej ministrem spraw zagranicznych, kształtującym polską politykę zagraniczną. W tym czasie podpisał układy o nieagresji (z ZSRR) i niestosowaniu przemocy (z Niemcami), był jednak stanowczym przeciwnikiem współpracy z którymkolwiek sąsiadem przeciwko drugiemu. Doprowadził też do włączenia Zaolzia w granice Rzeczypospolitej a w 1939 roku zawarł sojusz z Wielką Brytanią. Przez wiele lat wakacje spędzał w swojej letniej willi przy dzisiejszej ul. ks. Szulczyka w Aleksandrowie. Internowany w Rumunii po agresji sowieckiej na Polskę, pozostał tam z wydanym przez generała Władysława Sikorskiego całkowitym zakazem wyjazdu na Zachód. Przed śmiercią spisał swoje wspomnienia w tomie "Ostatni raport". Zmarł w Stăneşti.
 

Spoczywa:
Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kwatera II C 27, rząd 3, miesce 1.

Stan obecny:
 

Data nadania nazwy: 2009.08.27