Stary Mokotów - ważna w średniowieczu wieś książęca na prawie chełmińskim w systemie trójpolowym, będąca spichlerzem dworu i grodu w Jazdowie. Jej nazwa pojawiła się już w 1367 roku i miała pochodzić od imienia jej pruskiego właściciela, Mokota. Znajdowała się ona w okolicach zbiegu dzisiejszej ul. Mokotowskiej z pl. Unii Lubelskiej, ciągnąc na południowy zachód wzdłuż ul. Puławskiej i Dąbrowskiego. Liczyła wówczas ok. 420 hektarów. Stopniowo wyludniał się, prawie bezludna została doszczętnie zniszczona podczas potopu szwedzkiego. W 1768 roku jej właścicielem stał się Stanisław Herakliusz Lubomirski, który z czasem doprowadził ją do rozkwitu. W połowie XVIII w. pobudowano tu liczne dworki, wille i pałace, zakładano eleganckie ogrody. Na obrzeżach znakomicie prosperowały cegielnie. Zniszczona i splądrowana po upadku powstania kościuszkowskiego, swoją świetność letniskową zaczęła odzyskiwać dopiero w połowie XIX w. W 1916 roku została włączona w granice administracyjne Warszawy. Jest to najdawniej zabudowana część dzielnicy.
Teren położony w obrębie: ul. Spacerowa, ul. Boya-Żeleńskiego, ul. Stefana Batorego, ul. św. Andrzeja Boboli, ul. Wołoska, ul. Racławicka, ul. Dolna (do wysokości kościoła św. Michała), korona Skarpy Warszawskiej w kierunku północnym (począwszy od ul. Dolnej na wysokości kościoła św. Michała, przecinając ul. Boryszewską, Belgijską, Morskie Oko, Dworkową pomiędzy ul. Słoneczną i Wybieg dochodząc do ul. Spacerowej).