Antoni Władysław Słonimski (1895-1976) - poeta, dramaturg, satyryk, prozaik, felietonista,  publicysta, krytyk. Był rodowitym warszawiakiem, przyszedł na świat w  zasymilowanej rodzinie żydowskiej mieszkającej w domu przy ul. Niecałej.  Ukończył Szkołę Sztuk Plastycznych, jeszcze w czasie studiów  współpracując jako karykaturzysta i grafik z satyrycznym tygodnikiem  "Sowizdrzał". Za swój debiut poetycki uznał ogłoszenie drukiem w 1918  roku na łamach "Kuriera Warszawskiego" trzech sonetów - "Leonardo", "Botticelli" oraz "Michał Anioł". W tym samym roku drukiem ukazał się jego pierwszy tom wierszy zatytułowany po prostu "Sonety".  Od tego czasu drukował również swoje felietony i recenzje (głównie  teatralne) na łamach "Kuriera Polskiego". W 1918 roku był jednym z  założycieli kabaretu literackiego "Pod Picadorem" a rok później znalazł  się wśród inicjatorów powstania grupy poetyckiej "Skamander". Był  wielbicielem absurdu i pure-nonsensu, stałym autorem tekstów  wykorzystywanych przez większość warszawskich kabaretów. Wiele satyr  publikował na łamach "Cyrulika warszawskiego" - tygodnika satyrycznego,  dla którego regularnie przygotowywał szopki polityczne. Na łamach  "Wiadomości Literackich" drukował reportaże z licznych zagranicznych  podróży, liczne recenzje teatralne i literackie, głównie w cyklu  zatytułowanym "Książki najgorsze". Od 1927 roku prowadził swoistą  "Kronikę tygodniową". Od wczesnej młodości był związany z PPS, do czasu  utworzenia obozu w Berezie Kartuskiej gorącym zwolennikiem polityki  Marszałka Józefa Piłsudskiego. W latach `30 w swych utworach zwracał  uwagę na faszyzm jako największe zagrożenie dla ówczesnej Europy, czym  sprowadził na siebie liczne ataki nacjonalistów. Do czasu okupacji  hitlerowskiej mieszkał w kamienicy przy ul. Flory 2. Z opublikowanych do  tego czasu książek warto wspomnieć: tomiki wierszy (m.in. "Godzina poezji", "Z dalekiej podróży", "Rodzina", "Okno bez krat"), dwie powieści science-fiction ("Torpeda czasu" oraz "Dwa końce świata") i trzy komedie ("Murzyn warszawski", "Lekarz bezdomny" oraz "Rodzina").  Po wybuchu II wojny światowej wraz z żoną poprzez Rumunię przedostał  się do Paryża, gdzie na łamach "Wiadomości Polskich" opublikował swój  najbardziej znany wiersz zatytułowany "Alarm", który stał się  symbolem walczącej Warszawy. Po upadku Francji przedostał się do Londynu  i tam znalazł się w gronie zwolenników generała Władysława Sikorskiego.  W czasie wojny opublikował poemat "Popiół i wiatr". Po wyzwoleniu  pozostał na emigracji, do 1951 roku pełniąc obowiązki dyrektora  Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Do Warszawy powrócił wraz z żona w  1951 roku i zamieszkał w domy przy al. Róż 6. Był głównie felietonistą  "Nowej Kultury", "Szpilek" oraz "Przeglądu Kulturalnego", w 1955 roku  współtworzył Klub Krzywego Koła. Rok potem został prezesem Związku  Literatów Polskich i funkcję tę pełnił do 1959 roku, kiedy to odsunięty  przez ówczesne władze związał się z opozycją. Był jednym z sygnatariuszy  "Listu 34", w którym sprzeciwiał się polityce kulturalnej PZPR, po  wydarzeniach marcowych w 1968 roku - mimo swego pochodzenia - pozostał w  kraju, krytykując władzę za antysemicka nagonkę. Zaprzestał wówczas  działań poetyckich, skupiając się głównie na wspomnieniach ("Wspomnienia warszawskie", "Alfabet wspomnień", "Jawa i mrzonka. Spowiedź emigranta  Jak to było naprawdę"), felietonach (dwa tomy "Załatwione odmownie"). Zmarł w Warszawie na skutek ran odniesionych w wypadku samochodowym. Spoczywa: Cmentarz przy Zakładzie dla Ociemniałych w Laskach. Upamiętnienia: al. Róż 6 - tablica na frontowej ścianie domu, w którym mieszkał w latach 1957-1976 (projekt Eryk Lipiński - odsłonięcie 4 VII 1990).

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1997.05.26