Antoni Ponikowski (1878-1949) - inżynier geodeta, polityk. Pochodził z Siedlec, kształcił w Warszawie, początkowo na Uniwersytecie a później w Instytucie Politechnicznym, gdzie został członkiem "Zet"-u a później Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. Jako naukowiec początkowo zajmował się regulacją biegu Wisły między stolicą a Modlinem, szybko jednak założył własną firmę hydrotechniczną. W sprawach politycznych już w VI 1911 roku nie zgodził się z prorosyjską polityką Romana Dmowskiego i przystąpił do "Secesji" - grupy inteligenckich działaczy warszawskich, którzy wystąpili z partii tworząc w 1914 roku Polskie Zjednoczenie Narodowe. Dwa lata później został radnym m. Warszawy i członkiem Rady Głównej Opiekuńczej. Rada Regencyjna Królestwa Polskiego powierzyła mu funkcję ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego (7 XII 1917 - 4 XI 1918) wraz z prowizorium rządowym (premier 27 II - 4 IV 1918). Premierem był jeszcze dwukrotnie (19  IX 1921 - 5 III 1922 i 10 III - 6 VI 1922), jednak zrezygnował z tej  funkcji wobec wotum nieufności ze strony Marszałka Józefa Piłsudskiego.  Od 1916 roku jako pedagog związany był z Politechniką Warszawską,  kierując tam Katedrą Miernictwa i dwukrotnie sprawując funkcję rektora tej uczelni (rok akademicki 1921\22 oraz 1923\24). Z ramienia Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji (był członkiem jej Rady Naczelnej) zasiadał w ławach Sejmu III kadencji (1930-35), po czym wycofał się z polityki. Podczas II wojny światowej był współpracownikiem Delegatury Rządu na Kraj. Po wyzwoleniu  powrócił do pracy pedagogicznej, zmarł w stolicy.
Spoczywa:
Cmentarz Powązkowski, kwatera 155, rząd VI, miejsce 23.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1991.01.11.
Pierwotnie miała nosić imię Jana Zachwatowicza.