Bródno - pierwotnie był to warowny gród założony w IX - X w., który swoją nazwę wywodził od wiślanej płycizny. W XV w. była już królewską wsią, dwieście lat później powstał tu dwunastołanowy folwark, dwa młyny oraz dwie karczmy. Wszystko to zostało zniszczone w dniach 28-30 VII 1656 roku podczas jednej z bitew potopu szwedzkiego, w której wojskami bezpośrednio dowodzili sami władcy - Jan Kazimierz oraz Gustaw Karol wraz z elektorem brandenburskim Fryderykiem Wilhelmem. 4 XI 1794 roku - podczas rzezi Pragi - stacjonowała tu rezerwa wojsk rosyjskich Aleksandra Suworowa. W 1827 roku stanowiła własność zgromadzenia pp. marcinkanek w Warszawie i należała do szpitala św. Ducha. Było w niej 35 domu, w których mieszkało ok. 250 osób. W 1875 roku otwarto stację "Praga" nadwiślańskiej linii kolei żelaznej, co spowodowało znaczny wzrost liczby ludności okolicznych terenów a to zaś kształtowanie się sieci ulicznej. Do 1916 roku - z racji położenia (przedpole Cytadeli Aleksandryjskiej) - nie wznoszono tu budynków murowanych. Zakaz ten został zniesiony dopiero z momentem włączenia jej do Warszawy (właśnie w 1916 roku).
Teren położony w obrębie: od Ronda „Żaba" po zachodniej granicy dzielnicy wzdłuż linii kolejowej Warszawa-Legionowo, północna krawędź Trasy Toruńskiej do ul. Krasnobrodzkiej, ul. Chodecka, ul. Kondratowicza, ul. św. Wincentego, ul. Matki Teresy z Kalkuty wzdłuż muru Cmentarza Bródnowskiego, ul. Odrowąża wzdłuż granicy ogródków działkowych do Ronda ,,Żaba"