Wawrzyszew - dawna wieś szlachecka, wzmiankowana w XIV w., kiedy to otrzymała prawa niemieckie. W 1367 roku płaciła dziesięcinę kościołowi w Zegrzu a już dwanaście lat później, dzięki postanowieniu księcia mazowieckiego Janusza I Starszego, znalazła się w użytkowaniu miasta Warszawa. Od 1408 podlegała wójtowi miasta Starej Warszawy. W 1543 roku jej ówczesny właściciel, lekarz królewski Baltazar Smosarski, ufundował tu kościół, który stał się parafialnym. Liczyła wówczas ok. 85 ha (5 włók) a w przeciągu stu lat rozrosła się do 135 ha (8 włók). W 1777 roku (wg niektórych źródeł już pod koniec XVII w.) przeszła w ręce benedyktynek, a od 1819 stanowił własność Instytutu Agronomicznego z Marymontu, który po melioryzacji gruntów rozpoczął słynna wówczas hodowlę owiec. Wówczas to dzieliła się na wieś (215 mórg) i folwark (497 mórg) a także wieś o nazwie Wawrzyszew Poduchowny (113 mórg), co w sumie dawało obszar ok. 390 ha. Mieszkało tu ok. 140 osób, było też 11 domów. W latach 1842-57 istniała tu Szkoła Wiejska, prowadząca kurs niższy agronomiczny. Po upadku powstania styczniowego folwark znalazł się w granicach majoratu "Carski Dar" generała A. Patkula. Grunty rozparcelowano na początku XX w. a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przeszły na własność skarbu państwa, ulegając dalszemu rozdrobnieniu. W czasie Powstania wieś została spacyfikowana przez hitlerowców. W 1951 całość (Wawrzyszew wraz z dwiema koloniami: Wawrzyszew Stary i Wawrzyszew Nowy - razem ok. 2500 mieszkańców) został włączony do Warszawy.

Teren położony w obrębie: ul. Oczapowskiego, ul. Reymonta, ul. Wólczyńska, ul. Kwitnąca, ul. Gotycka (teren Cmentarza Wawrzyszewskiego), ul. Wólczyńska, ul. Nocznickiego, ul. Kasprowicza.