Jelonki Południowe – wzmiankowana już na początku XIX w. (pod nazwą Jelonek) wieś w powiecie warszawskim (gmina Blizne, parafia Babice), położona między Włochami, Chrzanowem a Odolanami, na gruntach należących do tej ostatniej. Nazwa pochodzi albo od zwierząt, które tu spotykano, albo od nazwiska. W połowie XIX w. wykształcił się tu folwark (rejon skrzyżowania ul. Połczyńskiej i ul. Powstańców Śląskich – teren o powierzchni 112 ha liczył 157 mieszkańców i 12 domów), gdzie w 1864 roku cegielnię oraz fabrykę dachówek założył Bogumił Schneider. Trzynaście lat później został on wieczystym dzierżawcą tych terenów. Na początku XX w. znacznie powiększyła się liczba mieszkańców (w 19 gospodarstwach mieszkało ok. 730 osób), istniała tu szkoła początkowa a firmy zatrudniały tu ponad 150 osób. Oba zakłady istniały tu do czasów I wojny światowej. Parcelacja tych terenów nastąpiła tuż po wojnie i w 1925 roku na jego krańcach rozpoczęto budowę osiedla na wzór modnych wówczas miast-ogrodów. Podczas kampanii wrześniowej 360 Pułk Piechoty próbował odeprzeć tu główny atak wojsk niemieckich na Wolę, jednak podczas samej okupacji tereny te zasadniczo nie ucierpiały. W 1951 roku wraz z Bemowem i Chrzanowem zostały włączone w granice stolicy. Liczyły wówczas ok. 4000 mieszkańców. Ponieważ jest to dość duży teren, podzielony został administracyjnie na dwie części, a linią graniczną jest ul. Człuchowska.

Teren położony w obrębie: ul. Człuchowska, ul. Lazurowa, ul. Szeligowska z przedłużeniem do linii kolejowej (na wysokości rozjazdów przy ul. Kraszewskiego), wzdłuż linii kolejowej na wschód, ul. Dźwigowa na wysokości wiaduktu, linia kolejowa na tyłach Elektrociepłowni Wola i dalej na północ.