Zdzisław Józef Pacak-Kuźmirski (1910 lub 1911-1981) - kapitan piechoty WP, żołnierz AK. Od 1931 roku przez dwa lata był podchorążym Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie, później został skierowany do Lwowa i stacjonującego tam 40 Pułku Piechoty "Dzieci Lwowskich". Podczas wojny obronnej znalazł się wraz ze swoimi podwładnymi w stolicy (dowodził 8 Kompanią) i objął dowództwo Reduty 56 u zbiegu ul. Wolskiej i Redutowej. dzięki własnemu sprytowi oraz terpentynie zabranej z fabryki "Dobrolin" zniszczył łącznie około 80 wozów nieprzyjacielskich a uciekających pieszo żołnierzy hitlerowskich doszczętnie wybił. To zdecydowanie zahamowało inwazję niemiecką w stolicy i umożliwiło obronę reduty do samej kapitulacji miasta. Udało mu się również zdobyć parowozownię Warszawy Zachodniej i skraść tam mapę z naniesionymi pozycjami szturmowymi oddziałów niemieckich i kierunkami działań. Dzięki swoim działaniom stał się w pewnym momencie najbardziej poszukiwanym przez Niemców dowódcą warszawskim. Złapany został natychmiast wywieziony do obozu Woldenberg, skąd po trzech latach w brawurowy sposób uciekł. Po przedostaniu się do Polski został włączony w struktury KG AK. Objął funkcje szefa operacyjnego Organizacji Specjalnych Akcji Bojowych, w 1943 roku przedostał się do Lwowa, gdzie dowodził Partyzancką Dywizją Karpacką. W czasach PRL-u aresztowany i skazany na osiem lat więzienia - wyroki odbył w Rawiczu oraz Wronkach. W czasach odwilży opisał walki o redutę w publikacji wydanej w serii "Żółty tygrys", zatytułowanej "Reduta 56". Zmarł w Krakowie.
 
 Upamiętnienia:
ul. Wolska 140a - mur kościoła p.w. św. Wawrzyńca - wymieniony na jednej z dwóch tablic nagrobnych, wspominających bohaterskich żołnierzy 40 Pułku Piechoty Dzieci Lwowskich, poległych w obronie Reduty Wolskiej w dniach 9-28 września 1939 roku.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 2005.04.11