Leszek Czarny (1240-1288) - książę łęczycki, sieradzki, inowrocławski, krakowski i sandomierski z dynastii Piastów. Był synem Kazimierza I Kujawskiego i Konstancji Wrocławskiej, jeszcze za życia ojca został księciem łęczyckim, sprzeciwiając się głównie przeciwko swojej macosze, Eufrozynie. Tron krakowski objął w 1279 roku, po śmierci Bolesława Wstydliwego. Dążył do zjednoczenia dzielnic a popierając rozwój gospodarki zyskał uznanie mieszczan a jego największymi przeciwnikami zostali zaś możnowładcy (dwukrotny bunt - w 1282 roku i trzy lata później). Prowadził politykę prowęgierską, zdecydowanie antyczeską, walczył z Rusią, Litwą i Jaćwingami. Swoją taktyką wojenną obronił Kraków i Sandomierz przed najazdem Tatarów. Zmarł w Krakowie, tamże został pochowany w kościele dominikanów p.w. Trójcy Świętej.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1979.01.01. Wcześniej nosiła imię Marcelego Nowotki.