Leszek Biały (1186-1227) - książę sandomierski, krakowski, mazowiecki i kujawski z dynastii Piastów. Był synem Kazimierza II Sprawiedliwego i księżniczki znojemskiej Heleny, zbyt młodym, by po śmierci ojca w 1194 roku objąć tron. Wówczas to w jego imieniu funkcję tę sprawowała matka wraz z wojewodą krakowskim Mikołajem Gryfitą oraz biskupem krakowskim Pełką. Po osiągnięciu pełnoletności otrzymał księstwo sandomierskie i dzielnicę krakowską. Swoją władzę opierał na bliskiej współpracy z Kościołem, decydując się na liczne reformy w tym zakresie (m.in. zwolnienie duchowieństwa z odpowiedzialności świeckiej i aprobata sądzenia przez kler ludności podległych im wsi). Zgoda na pierwszy kanoniczny wybór biskupa krakowskiego - został nim Wincenty zwany Kadłubkiem - spowodował oficjalne uznanie go za księcia krakowskiego przez papieża Innocentego III. W polityce zagranicznej skupił się głównie na walce z Rusią, tracąc swoje wpływy na Węgrzech. Zginął przeszyty dzidą we wsi Marcinkowo, dokąd próbował uciec podczas spisku księcia pomorskiego Światopełka podczas zjazdu książąt dzielnicowych w pobliskiej Gąsawie. Spoczął na Wawelu.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1979.01.01. Wcześniej nosiła imię Obrońców Pokoju.