Henryk IV Probus zwany też Henrykiem Prawym (1257 lub 58 - 1290) - książę wrocławski i krakowski. Wcześnie osierocony przez rodziców (Henryka III Białego i Judytę Mazowiecką), wychowywany był na dworze praskim. W 1270 roku powrócił jako książę wrocławski, jednak faktyczne rządy zaczął sprawować nie wcześniej po trzech latach (osiągnął wówczas pełnoletność). W swej polityce był wierny dworowi czeskiemu, wspierając go w wielu wyprawach zbrojnych. Efektem tego były liczne najazdy odwetowe nie koniecznie ze strony bezpośrednich wrogów władcy. 24 IV 1277 roku, po bitwie pod Stolcem, został uwięziony przez Bolesława III Rogatkę, utracił wówczas 1/6 ziem księstwa na jego rzecz. Po śmierci swego czeskiego protektora próbował zdobyć - zakończoną fiaskiem - regencję w Czechach, zyskał tylko wówczas ziemię kłodzką. Przez wiele lat skonfliktowany był z biskupem wrocławskim. W 1288 roku, po śmierci Leszka Czarnego, zajął Kraków i Małopolskę, próbując dokonać koronacji. Początkowo został jednak wyparty przez silniejszego Władysława Łokietka, jednak po kilku miesiącach udało mu się zająć miasto. Zmarł kilka miesięcy później na zamku wrocławskim, prawdopodobnie otruty. Spoczął w kolegiacie św. Krzyża na Ostrowiu Tumskim.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: w tym brzmieniu 2012.11.08. Wcześniej nazywała się Śląska a 1979.01.01 - 2012.11.08 po prostu Henryka Probusa.