Są dwie postaci o tym imieniu.
Józef Rufin Wybicki herbu Rogala (1747-1822) - polityk,  pisarz,  prawnik. Przyszedł na świat w podkościerzyńskim Będominie,  kształcił w  szkołach jezuickich, praktykę adwokacką odbył w Poznaniu.  Jako  dwudziestolatek został posłem na sejm w I Rzeczypospolitej, jako   pierwszy w 1768 roku zgłosił protest przeciwko ingerowaniu Rosji (w   osobie ambasadora Nikołaja Repnina) w wewnętrzne sprawy kraju. Był   uczestnikiem konfederacji barskiej, zagrożony aresztowaniem wyjechał do   Berlina, gdzie kontynuował naukę z zakresu prawa. Od 1778 roku - na   polecenie Komisji Edukacji Narodowej - objął funkcję wizytatora szkół   okręgu wileńskiego, zajmując się m.in.reformą Akademii Wileńskiej.   Pomimo swojej postawy wobec króla Stanisława Augusta Poniatowskiego   uczestniczył w wydawanych przez niego obiadach czwartkowych. Podczas   Sejmu Wielkiego opowiadał się za Konstytucją 3 Maja, jako prawnik   reprezentując miasta wydziału poznańskiego. Wziął udział w insurekcji   kościuszkowskiej pełniąc - w randze generała - funkcję pełnomocnika   rządu przy dywizji Jana Henryka Dąbrowskiego w Wielkopolsce. Po upadku   zrywu wyemigrował do Francji, gdzie znalazł się we władzach założonej   przez Franciszka Barssa Agencji (organizacji wiążącej nadzieje z   pokojowymi możliwościami odzyskania niepodległości, m.in. dzięki pomocy   Francji). Następnie pełnił swoja misję we Włoszech, gdzie przyczynił  się  do powstania Legionów a w 1797 roku napisał ich "Pieśń", znaną jako "Mazurek Dąbrowskiego" a dziś będącą naszym hymnem narodowym. Wierny Napoleonowi Bonaparte na   wieść o wybuchu wojny francusko-pruskiej w 1806 roku wezwał mieszkańców   Poznańskiego po powstania. Kilka tygodni później zamieszkał w  Warszawie,  zajmując się pracą administracyjną. Został członkiem Komisji  Rządzącej,  będącej rządem powstającego Księstwa Warszawskiego,  decydując o  obsadzie innych stanowisk rządowych (pełnił obowiązki  kierownika  administracji oraz policji). Po upadku Napoleona zmuszony  był do  ucieczki, jednak dzięki wstawiennictwu Adama Jerzego  Czartoryskiego u  cara Aleksandra I wszystkie "winy" zostały darowane. W  czasach Królestwa  Polskiego był senatorem-wojewodą, sprawował również  urząd prezesa Sądu  Najwyższego. Jego dorobek literacki - oprócz wielu  tekstów prawniczych a  także osobistych Listów patriotycznych i ;Pamiętników - obejmował głównie dzieła dramatyczne (komedia "Szlachcic mieszczaninem", tragedia "Zygmunt August", libretto do oper "Pasterka zbłąkana, czyli obraz wojny holenderskiej", "Polka, czyli oblężenie Trembowli"). Zmarł prawdopodobnie w wyniku febry w swoich dobrach Manieczki.
 
 Spoczywa:
 Krypta  Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach poznańskiego kościoła św.   Wojciecha, dokąd w 1923 roku jego prochy ekshumowane zostały z mogiły   przy kościele w podśremskiej Brodnicy.
 
 Józef Wybicki (1868-1929) - polityk, z wykształcenia  lekarz. Pochodził z miejscowości  Niewierz niedaleko Brodnicy na  Kujawach, kształcił we Wrocławiu, lipsku  oraz Berlinie. W rządzie  Antoniego Ponikowskiego (19 IX 1921 - 5 III  1922)od 22 X piastował  tekę ministra ds. byłej dzielnicy pruskiej. Był  założycielem i  pierwszym dyrektorem Instytutu Bałtyckiego z siedzibą w  Toruniu, który  zajmował się dokumentacją polskości na Pomorzu. Zmarł w  Toruniu.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1961.11.24. Wcześniej nosiła imię Joachima Lelewela.