Stanisław Markiewicz (1839-1911) - lekarz-higienista, działacz społeczny. Pochodził z Rawy Mazowieckiej, spokrewniony był m.in. z Arturem Oppmanem (Or-Ot) oraz Teduszem Boyem-Żeleńskim. Do stolicy przybył w 1847 roku a jego domem stał się Pałac Teppera przy ul. Miodowej, gdzie został sąsiadem Narcyzy Żmichowskiej. Kształcił się w Szkole Głównej, jednak jej terminowemu ukończeniu przeszkodził wybuch powstania styczniowego a później ponad roczny pobyt w Cytadeli za pomoc lekarską niesioną rannym. Po odzyskaniu wolności w 1865 roku zdał wszystkie zaległe egzaminy i -otrzymawszy tytuł doktora - wyjechał do podpłockiej Soczewki, gdzie jako lekarz miejscowej papierni zajął się poprawą warunków bytowych  i zdrowotnych miejscowych pracowników. Jego publikacje na temat higieny zainteresowały - poprzez Bolesława Prusa - ówczesnego prezydenta Warszawy Sokratersa Starynkiewicza, który zaprosił go do stolicy. W 1879 roku objął posadę szkolnego lekarza w Gimnazjum Wojciecha Górskiego, jednocześnie przeprowadzając wiele akcji społecznych w mieście (m.in. modernizację wodociągów i założenie licznych parków oraz skwerów). Z czasem awansował na stanowisko naczelnego lekarza Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Prezesował Warszawskiemu Towarzystwu Lekarskiemu oraz stworzonemu przez siebie w 1884 roku Towarzystwu Kolonii Letnich dla Dzieci Zagrożonych Gruźlicą. Opublikował m.in. O kanalizacji miast; Pierwsze letnie kolonie dla ubogich dzieci. Zmarł w Warszawie. Spoczywa:Cmentarz Powązkowski, kwatera 199, rząd III, miejsce 9.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1921.07.05