Julian Tuwim (1894-1953)  poeta, tłumacz, satyryk, eseista.  Pochodził z Łodzi, tam  się kształcił. Był znakomitym lingwistą,  zadebiutował jako  siedemnastolatek przekładami wierszy Leopolda Staffa  na język  esperanto. Po przyjeździe do stolicy w 1916 roku został   współpracownikiem studenckiego czasopisma "Pro arte et studio". Krótko   studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, jednak   bardziej pochłonęły go działania artystyczne - był jednym z założycieli   grupy poetyckiej Skamander, kierownikiem literackim kabaretu "Qui pro   Quo", regularnie pisywał też do "Wiadomości Literackich", "Cyrulika   Warszawskiego" i "Szpilek". Pod różnymi pseudonimami publikował teksty   piosenek (m.in. "Miłość ci wszystko wybaczy" czy "Na pierwszy znak" -  obie z muzyką Henryka Warsa, które w swym repertuarze miała Hanka  Ordonówna) wykorzystywanych w takich kabaretach, jak "Cyrulik  Warszawski",  "Czarny Kot" czy "Miraż". Opublikował wówczas takie  tomiki, jak "Czyhanie na Boga", "Sokrates tańczący" czy "Siódma jesień".   Gorący zwolennik polityki Józefa Piłsudskiego, którego poznał podczas   wojny polsko-bolszewickiej pracując w jego Biurze Prasowym, rozczarował   się wydarzeniami przewrotu majowego, czego wyraz dawał w swojej   twórczości (zbiory "Słowa we krwi", "Rzecz czarnoleska", "Biblia cygańska", "Treść gorejąca" a przede wszystkim satyryczny poemat "Bal w operze").   Okres okupacji hitlerowskiej spędził poza krajem - przez Rumunię i   Włochy udał się do Francji, a po jej kapitulacji przez Hiszpanię i   Portugalię do Brazylii, skąd przedostał się do USA, zamieszkując w Nowym   Jorku. Przez cały czas był felietonistą konserwatywnych "Wiadomości   Polskich, Politycznych i Kulturalnych" a później lewicującej "Nowej   Polski". Jego największym dziełem z tego okresu był poemat   liryczno-epicki "Kwiaty polskie". Do kraju powrócił w 1946 roku,   opowiadając się za porozumieniem Polski i ZSRR. Spowodowało to ataki ze   strony pozostałych na emigracji Polaków i wykreowanie przez władze   komunistyczne na osobowość poetycką i tzw. poetę państwowego (willa przy   ul. Zorzy 19, podarowana przez państwo). Rok później został   kierownikiem artystycznym Teatru Nowego, zaprzestał też prawie pisania   poezji na rzecz licznych przekładów z języka rosyjskiego. Opublikował   jedynie trochę wierszy dla dzieci, w tym słynną "Rzepkę" oraz "Lokomotywę". Przez wiele lat cierpiał na liczne nerwice i depresje. Zmarł w Zakopanem w wyniku ataku serca. Spoczywa:  Cmentarz Wojskowy na Powązkach - kwatera 24 A, rząd TUJE (Aleja Zasłużonych), miejsce 14\15. Upamiętnienia:  ul. Nowy Świat  25 - dom w którym mieszkał i tworzył w latach  1951-1953 - tablica z  piaskowca na frontowej ścianie (odsłonięcie -  druga połowa `50 XX w.).

Stan obecny:

Osiedle Nowy Świat. Powstało w 1949-56 wg proj. Zygmunta Stępińskiego w ramach odbudowy Nowego Światu, na miejscu oficyn kamienic tejże ulicy.

Data nadania nazwy: 1957.05.28