Jan Szczepanik (1872-1926) - wynalazca. Pochodził z Rudnik niedaleko Mościsk (dziś zachodnia Ukraina), wychowywał w Krośnie, kształcił w Jaśle a następnie seminarium nauczycielskim w Krakowie. Po jego ukończeniu początkowo pracował w wyuczonym zawodzie, później jednak prawie całkowicie poświęcił się swojej pasji. Jako amator sam zaznajomił się z podstawami mechaniki, elektrotechniki, fizyki, chemii i optyki. Był do tego znakomitym majsterkowiczem, więc połączenie tych wszystkich umiejętności zaowocowało wieloma znakomitymi projektami. Zainteresował się nimi galicyjski finansista Ludwik Kleinberg, który stał się mecenasem większości jego pomysłów. W 1896 roku opatentował w Anglii i Niemczech niezwykle wydajną fotoelektryczną metodę tkania wzorzystego. Następnie powstał telektroskop reprodukujący obrazy na odległość za pośrednictwem prądu, barwny film małoobrazkowy (trzydzieści lat później przemysłowo wykorzystany przez firmę Kodak) i barwoczuły papier fotograficzny. Na przełomie wieków stworzył fotosculptor (przyrząd kopiujący... rzeźby), caloridul, którym regulował ciąg kominowy w paleniskach kotłowych a także prototyp kamizelki kuloodpornej. Po pierwszych udanych próbach (w 1898 roku) zamieszkał w Wiedniu, gdzie stworzył profesjonalne laboratorium do badań naukowych. Po ośmiu latach, wraz z rodziną, zamieszkał w Tarnowie. Tuz przed wybuchem II wojny światowej wyjechał do Berlina, gdzie całkowicie zajął się techniką filmową. Stosując tzw. metodę addytywną, przy użyciu w kamerze i aparacie projekcyjnym 3 filtrów: czerwonego, zielonego i niebieskiego, oraz czarno-białej taśmy, uzyskał znakomite, naturalne kolory, które zaprezentował na krótko przed śmiercią na filmach wyświetlanych w Niemczech oraz Szwajcarii. Ciężko chory na raka wątroby powrócił do Tarnowa, gdzie zmarł. W dwóch ze swoich nowel opisał go Mark Twain.
Spoczywa:
Cmentarz Stary w Tarnowie, grób rodziny Dzikowskich.
Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1975.11.24