św. Wojciech zwany Adalbertem (956-997) - praski biskup kościoła katolickiego, misjonarz. Przyszedł na świat w Libicach, których jego ojciec - Sławnik - był księciem. Ciężko chory w dzieciństwie wyzdrowiał po położeniu na ołtarzu, co spowodowało przeznaczenie go do stanu duchownego. Jako szesnastolatek znalazł się pod opieką arcybiskupa Magdeburga Adalberta, w 981 roku sam przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później stanął na czele diecezji praskiej. Zasłynął z rygorystycznego przestrzegania praw kościelnych, co wywołało liczne konflikty z wiernymi. Wygnany do Rzymu, w 989 roku zrzekł się tam swojej funkcji. Trzy lata pozostawał w klasztorze benedyktynów na Awentynie, po czym powrócił do Pragi. W 994 roku - będąc świadkiem morderstwa przed drzwiami kościoła - rzucił klątwę na wszystkich poddanych i wrócił do Rzymu. Nie chcąc wracać do Czech podjął się pracy misyjnej i poprzez Niemcy trafił do Polski, gdzie głównym celem miała być chrystianizacja Prusów lub Wieletów. Zginął po mszy odprawionej w Świętym Gaju na południowym brzegu jeziora Drużno, zabity przez Prusa o imieniu Sicco, który odciął mu głowę i nabił na pal. Ciało pierwszego męczennika wykupił Bolesław I Chrobry i złożył w katedrze gnieźnieńskiej, gdzie część relikwii znajduje się do dziś. Kanonizowany w 999 roku przez papieża Sylwestra II, wspominany 23 IV i 20 X.
 Samo imię jest staropolskie i oznacza "tego, który cieszy się jako żołnierz, komu walka sprawia radość".

Stan obecny:
 Data nadania nazwy: prawdopodobnie 1929.06.20