Płock - miasto i powiat grodzki w woj. mazowieckim, historyczna stolica Mazowsza.
 
 
Do 1960.05.05 taką nazwę nosiła obecna ul. Krzesiwa.

Powstała na miejscu ogrodów i sadów jako droga łącząca trakty do Górców i Babic. Później powstały tu kaszarnie i młyny. Posesje zajmowali osadnicy pochodzenia niemieckiego, Rejmanowie, Michlerowie, Wanke, Steinmetz, Szejbowie (Scheibe). W okresie międzywojennym zabudowa była na poły drewniana na poły murowana. Na rogu z Wolską mieścił się bazar „Naręczniak. 02.08.1944 o godz. 7 natarcie niemieckie zostało powstrzymane na barykadach ulicy. Po wojnie była to jedna z najdłuższych ulic Woli, choć 08.06.1961 odcinek od Górczewskiej do Obozowej nazwano ul. Patrice Lumumby, na cześć przywódcy ruchu wolnościowego Czarnych z Konga, którego zamordowano. Dawną nazwę przywrócono w 29.06.1993.
Stan obecny:
Nr 7: Fabryka Motorów Elektrycznych Ludwika Korewy. Założona przed I wojną, rozbudowana w 1920. W czasie okupacji Niemcy bardzo się zdziwili, że używa on takiej techniki, bo myśleli, że tylko Siemens ma takie patenty.
Nr 9\11: Drewniak. W 1843 powstała parcela z tzw. kolonii. Działkę otrzymał Grzegorz Ładziński i sprzedał ją w 1862 Wilhelmowi Klimpolowi za 4500 rubli.Ok. 1920 garbarz Adam Emil Kowalski zbudował tu dom i warsztat.
Nr 10: w tym domu mieszkał prof. dr hab. inż. Andrzej Gruszecki (1928-2008) - architekt i urbanista, wieloletni generalny konserwator zabytków, dyrektor Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków, współautor projektów konserwatorskich Zamku Ujazdowskiego, twórca projektu rewaloryzacji zespołu zabudowy "Ściany południowej" centrum Warszawy (1976-79), założyciel Towarzystwa Przyjaciół Fortyfikacji.
Nr 13: kamienica, w której w latach 20 XX istniała tłocznia płyt gramofonowych Odeon. Po wojnie tłoczono tu płyty Muza. Dziś została ona włączony w nowoczesne osiedle z 2000, Płocka Centrum.
Nr 18: w tym domu mieszkał Teodor Goździkiewicz (1903-1984) - pisarz zwany "piewcą Sieradczyzny", redaktor "Tygodnika Kulturalnego", autor wielu tomów opowiadań (m.in. "Barwni ludzie szarej okolicy", "Okruchy przyrody", "Pokłon zieleni", "Cienie lasu"), powieści historycznych ("Sprawy Łuki Bakowicza") i zbeletryzowanych biografii - Fryderyka Chopina ("Fryckowe lato") oraz Józefa Chełmońskiego ("Kolory").
Nr 22: Dworek Hrabiego. Przed I wojną światową hrabia Zdzisław Grocholski kupił posesję za 28 tys. rubli od Stefana Kowalewskiego. Dziś, żeby zobaczyć resztki dworu trzeba wejść w bramę kamienicy. W 1921 majątek kupili bracia Golianów za 1 mln 800 tys. marek polskich. Wiktor Golian uruchomił tu fabrykę makaronu Nałęcz, czym zarobił niezłe pieniądze, szczególnie na dostawach wojskowych, dzięki czemu spłacił długi i uratował kamienicę. Fabryka istniała do 1944, Golian współpracował z AK. Po wojnie został za to skazany i odebrano mu posesję, ale w 1958 zrehabilitowano go, jednak nie oddano mu kamienicy.
Nr 26: Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc. Powstał w 1927-33 wg proj. Maurycego Grodzieńskiego i H. Stiefelmana dla Domu Opieki dla Opuszczonych Dzieci Żydowskich. Mieściło się tu 270 dzieci, były tu gabinety lekarskie i zabiegowe, kwarantannę, oddziały zakaźne, łącznie 120 pomieszczeń użytkowych. W 1935, na skutek kłopotów finansowych sierocińca i kłopotów z niekompetencją personelu, przeniesiono tu Szpital Wolski z ul. Wolskiej 4, a dzieci wykwaterowano na Leszno 125. Była to jedna z najnowocześniejszych klinik gruźliczych. W czasie II wojny światowej, oprócz zwyczajnej działalności, spotykali się tu żołnierze AK i Żydzi. W gabinecie dyrektora Mariana Piaseckiego naradzali się gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski i płk Leopold Okulicki. Prowadzono tu także tajne komplety medyczne. 05.08.1944 hitlerowcy wyprowadzili ze szpitala i rozstrzelali ok. 1000 osób, przebywających w szpitalu. Po tym wydarzeniu na ścianie umieszczono tablicę pamiątkową. W 1945 szpital powrócił do działalności i od 1952, po połączeniu z Instytutem Gruźlicy z ul. Chełmżyńskiej, prowadzone są tu badania na temat zwalczania chorób płuc.
Nr 27a: kamieniczka. Mieści się za współczesnym blokiem. Na elewacji można zobaczyć litery „P.H.K.
Pomnik Szpitala Wolskiego. Upamiętnia ok. 1000 osób rozstrzelanych pod Szpitalem Wolskim 05.08.1944. Pomnik z marmuru kararyjskiego wykonał Paweł Pietraszewski.
Bloki osiedla Młynów. Powstały w 1948-66 wg proj. Michała Przerwy-Tetmajera, Haliny i Tadeusza Kowalskich i Zbigniewa Wacławka. Między Młynarską a Wolską.
Data nadania nazwy: