Włodzimierz Perzyński (1877-1930) - pisarz, dramaturg, felietonista i tłumacz młodopolski. Pochodził z Opoczna, kształcił w Warszawie i Petersburgu a po otrzymaniu świadectwa dojrzałości studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jako dziennikarz debiutował w 1896 roku w wydawanym przez swojego ojca piśmie "Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy". Nie ukończył nigdy rozpoczętych studiów, porzucając je po dwóch latach w celu długiego wyjazdu do Włoch, Francji oraz Egiptu. W Krakowie znalazł się ponownie w 1901 roku i podjął pracę felietonisty w wydawanym tam "Głosie Narodu". Rok później wydał swój jedyny tom wierszy. Regularne publikacje swych utworów rozpoczął w 1906 roku. Były to wówczas - pisane wyłącznie z przyczyn materialnych - komedie ("Aszantka", "Szczęście Frania") i zbiór nowel "To, co nie przemija". W następnym roku ponownie udał się w podróż do Szwajcarii, Francji oraz Włoch, nie zaprzestał jednak pisania. Do czasu zamieszkania w Warszawie (w roku 1913) opublikował m.in. "Pamiętnik wisielca", "Sławnego człowieka" czy "Wiosnę" a na potrzeby teatru słynną "Lekkomyślna siostrę". Po zamieszkaniu w stolicy związał się z "Tygodnikiem Ilustrowanym" oraz dziennikiem "Rzeczpospolita", pisywał tez sztuki na potrzeby Teatru Polskiego oraz Teatru Komedia. W 1919 roku został sekretarzem Związku Pisarzy Orła Białego. W latach 20-tych opublikował swoje najsłynniejsze powieści - "Raz w życiu", "Nie było nas, był las", "Klejnoty", wystawił też takie sztuki, jak "Uśmiech losu", "Lekarz miłości" czy "Rozum i głupstwo". W zabawny sposób piętnował w nich podwójną moralność i wszechobecną chęć zysku, przez co porównywany był z Gabrielą Zapolską. Pod koniec życiu zaczął tracić słuch. Zmarł w Warszawie w wyniku powikłań po dyfterycie.
 
 Spoczywa:
 Cmentarz Powązkowski, kwatera 205, rząd III, miejsce 3.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1961.11.24