Muzeum - instytucja, w której gromadzone są, poddawane zabiegom konserwatorskim i udostępniane zwiedzającym podczas wystaw obiekty posiadające jakąś wartość historyczną lub artystyczną. Nazwa ulicy nawiązuje do działającego tu blisko trzydzieści lat Muzeum Kultury i Sztuki Ludowej (Etnograficznego).

Na przełomie XIX i XX pływano tu statkiem z Warszawy na spacery. Uliczka prowadziła od kolei łomiańskiej do pałacu Bruhla.
 

Stan obecny:
Nr 1: Pałac Młociny. Powstał na terenie zwierzyńca w 1748 wg proj. Jana Fryderyka Knoubela dla saskiego ministra Henryka Bruhla. W 1760 przebudował pałac Szymon Bogumił Zug. W XVIII w, miały tu miejsce festyny dworskie, August III urządzał polowania, a dla Stanisława Augusta Poniatowskiego wystawiono tu w 1765 komedię francuską. W 1774-6 pałac był własnością marszałka sejmu Alojzego Łodzi Ponińskiego. Przerobiono go znów w 1898. W drugiej połowie XIX wieku, Wawelberg i Rotwand, znani filantropi, kupili pałac z zamiarem przekształcenie go na ośrodek wypoczynkowy szpitala dla dzieci żydowskich z ul. Śliskiej. Jednak po 20 latach odsprzedali budynek grupie kupców żydowskich. W 1900 urządzono tu lokal rozrywkowy. Sześć lat później pałac kupili Adam Taubwurcel (adwokat) i Antoni Grodzicki (przemysłowiec praski). W czasie wojny rabowany i niszczony. W 1945 budynek przejęło Muzeum Etnograficzne, które założyło tu składnicę eksponatów i mieściło się do 1973. Do roku 1980 wyposażenie pałacu rozkradziono. Dziś jest to własność prywatna, mocno zniszczona.
Oficyny. Prawa jest rekonstrukcją, lewa pochodzi z XVIII w.
Park Młociński. Przy pałacu założono w latach 1750-60 park, w 1781 przekomponowany wg proj. Szucha. W XIX w. był kilkakrotnie niszczony i zmieniany. Na pocz. XX w. uporządkowany przez Stanisława Rutkowskiego. Rosną tu lipy, świerki, topole, klony, jawory.
Sfinksy. Kiedyś stały na podmurówce ogrodzenia.
Aleja Kasztanowa. Drogę prowadzącą z traktu do pałacu wysadzono kasztanowcami.
 

Data nadania nazwy: