Tadeusz Korzon (1839-1918) - historyk, bibliotekarz. Urodził się w Mińsku (wówczas Litewskim), stolicy dzisiejszej Białorusi, kształcił na Wydziale Prawnym Uniwersytetu w Moskwie, pracował zaś w gimnazjum w Kownie, ucząc tam historii. W 1861 roku za zorganizowanie manifestacji patriotycznej został aresztowany i skazany na śmierć, którą to karę zamieniono na sześcioletnie zesłanie. Po odbyciu kary zamieszkał w Warszawie, gdzie został nauczycielem historii w kilku prywatnych szkołach. Jego pasją było badanie źródłowych dzieł z zakresu historii Polski, które przybliżał uczniom, szerząc idee narodowe, za co w konsekwencji został po blisko dwudziestu latach pozbawiony prawa wykonywania zawodu. Został wówczas jednym z redaktorów "Wielkiej encyklopedii powszechnej ilustrowanej" a w 1897 roku kierownikiem Biblioteki Zamoyskich. Swoje teksty publikował na łamach "Tygodnika Ilustrowanego" oraz "Kłosów", zainicjował również powstanie "Biblioteki Warszawskiej" i "Przeglądu Historycznego". Jego najsłynniejszą i najobszerniejszą publikacją są niewątpliwie "Wewnętrzne dzieje Polski za Stanisława Augusta, 1764-94, badania historyczne ze stanowiska ekonomicznego i administracyjnego". Na uwagę zasługują również "Grunwald, ustęp z dziejów wojennych Polski", "Tadeusz Kościuszko. Biografia z dokumentów wysnuta" i opracowane wspólnie z Bronisławem Gembarzewskim "Dzieje wojen i wojskowości w Polsce". Zmarł w Warszawie.
Spoczywa:
Cmentarz Powązkowski, kwatera T, rząd I, miejsce 18.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: 1933.12.14, z uporządkowaniem przebiegu 1980.02.21