Tadeusz Marian Komorowski (1895-1966) - polityk, generał o pseudonimie "Bór". Pochodził z miejscowości Chorobrów niedaleko Brzeżan, był absolwentem Wydziału Kawalerii Akademii Wojskowej w Wiener-Neustadt. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, jako oficer Wojska Polskiego, wsławił się w starciu kawaleryjskim z Konarmią Siemiona Budionnego pod Komarowem (31 VIII 1920), za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari. W dwudziestoleciu międzywojennym pełnił obowiązki wykładowcy w wielu krajowych szkołach wojskowych. Dwukrotnie brał udział w Igrzyskach Olimpijskich - w Paryżu w 1924 roku zajął 26 miejsce we Wszechstronnym konkursie Konia Wierzchowego zaś w 1938 roku w Berlinie drużyna pod jego kierunkiem zdobyła srebrny medal. Podczas walk obronnych 1939 roku odpowiadał za osłonę Wisły na odcinku od Góry Kalwarii do Dęblina. Od I 1940 roku związany był ze Związkiem Walki Zbrojnej Armii Krajowej, w VI 1941 roku stając się zastępcą jej dowódcy a po aresztowaniu gen. Stefana Grota-Roweckiego w III 1943 roku dowódcą całej organizacji. Zamieszkał wówczas w domu przy ul. Wspólnej 49. Był odpowiedzialnym za przeprowadzenie akcji "Burza" (wraz z przesuwaniem się frontu oddziały AK miały występować zbrojnie przeciwko uciekającym hitlerowcom i na zdobytych terenach jeszcze przed wkroczeniem radzieckich wyzwolicieli ujawniać się Rządowi Polskiemu w Londynie), jednak ze względu na zaistniałą sytuację podjął decyzję o wybuchu Powstania Warszawskiego, pozostawiając dowodzenie taktyczne gen. Antoniemu Chruścielowi "Monterowi". 30 IX mianowany został Naczelnym Wodzem a 5 X podpisał akt kapitulacji i dostał się do niewoli niemieckiej. po wyzwoleniu pozostał na emigracji w Londynie, gdzie przez ponad rok pełnił funkcję Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych a Zachodzie a później obowiązki premiera Rządu Rzeczypospolitej na Uchodźstwie. Zmarł w Bletchle.

Spoczywa:
Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kwatera 26 A, rząd O (BASZTA), miejsce 3, dokąd jego prochy zostały sprowadzone z cmentarza Gunnersbury w Londynie.

Upamiętnienia:
ul. Freta 8\10 -kościół św. Jacka - tablica (odsłonięcie - rok 1979).
ul. Grzybowska 79 - Muzeum Powstania Warszawskiego - tablica (odsłonięcie - 31 VIII 2008).
Cmentarz Powązkowski - Jego nazwisko umieszczone jest na grobowcu symbolicznym przywódców Podziemnego Państwa Polskiego w Alei Zasłużonych (55 od strony zachodniej). Autorami projektu grobowca są Stanisław Jankowski Agaton, Zbigniew Gąsior z Parasola i Marek Moderau a renowacja nastąpiła dzięki funduszom zebranym podczas kwest Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami im. J. Waldorffa.

Przed wojną planowano na tym terenie zbudować lotnisko międzynarodowe, jednak strefa lotów została zbombardowana w 1939 przez Luftwaffe. Po wojnie lotnisko odbudowano jako sportowe, służące Aeroklubowi Warszawskiemu. W 1971 zapadła decyzja o budowie tu osiedla i w 1976 lotnisko przestało istnieć.
 

Stan obecny:

Bloki osiedla Gocław. Powstały między 1977 a końcem lat 80 wg proj. Tadeusza Mrówczyńskiego. Na budowę osiedla rozpisano konkurs międzynarodowy, w którym brali udział architekci ze stolic państw socjalistycznych. Konkurs, rozstrzygany w 1972 w Kazimierzu, wygrały ekipy z Belgradu, Moskwy i Warszawy (Bogusław Chyliński, Jacek Jedynak, Andrzej Skopiński i Jerzy Skrzypczak). Opracowaniem osiedla na podstawie zwycięskich prac zajął się T. Mrówczyński. Na 225 hektarach lotniska zbudowano 4 części osiedla. W 1977 uzbrojono teren, a pierwsi lokatorzy wprowadzili się w 1979 na teren Orlika. Osiedle przeznaczone jest całościowo dla ok. 40.000 osób.
Nr 10a: Przedszkole nr 380 Promyk Gocławia.

róg ul. gen. E. Fieldorfa: kapliczka, krzyż przydrożny.

Nr 31: Szkoła Podstawowa nr 185 im. UNICEF-u. Szkoła rozpoczęła działalność w 1987. W 1989 uczyło się tu już 723 osoby.
Przedszkole nr 407. Powstało w 1987
 

Data nadania nazwy: 1991.01.28. Wcześniej (1976.10.25 - 1991.02.28) ulica ta nosiła imię Aleksandra Zawadzkiego.