Borkowie (Borkowscy) - rodzina szlachecka, która wykupiła tereny Zerznia od potomków rodziny Zerzeńskich. Wieś powstała prawdopodobnie w XVI w. i liczyła pierwotnie ok. 34 ha ziemi i 6 domów włościańskich. Inna wersja mówi, że na przełomie XIV i XV w. założyła ją rodzina Kościeszów, podobnie jak Wolę Zerzeńską i Zagóźdź. W XIX w. jej właścicielem był gen. Józef Longin Sowiński a później książę Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki. Należała wówczas do gminy Zagóźdź i parafii Zerzeń. Mieszkało to ok. 140 osób w 20 domach. Do końca wieku zwiększyła swoją powierzchnię do ok. 150 ha, do tego zaliczał się również prawie 1000 ha folwark. Na przełomie XIX i XX w. z została podzielona a znaczna część jej terenów weszła w granice Kaczego Dołu oraz Zbójnej Góry. W okresie międzywojennym było tu ok. 50 gospodarstw i mieszkało ok. 400 osób. W 1951 roku została włączona w granice Warszawy.

Ulica powstała na terenie osiedla rolniczego Wólka Zerzeńska. Początkowo wieś posiadała tylko jeden łan i należała do rodziny Wolskich. W XVIII w. właścicielem wsi został płk Wojna. W 1827 było tu 8 gospodarstw i 73 mieszkańców. W 1864 wieś uwłaszczono. W 1905 mieszkało tu już 215 osób. W 1951 wieś przyłączono do Warszawy, a w 1964 było tu już 107 gospodarstw, wylęgarnia i hodowla drobiu.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: