21 Warszawski Pułk Piechoty "Dzieci Warszawy" - formacja Wojska Polskiego istniejąca od 13 XII 1918 roku (złożenie przysięgi) do 30 IX 1944. Jego pierwszymi żołnierzami byli w większości członkowie I korpusu Polskiego dowodzonego przez generała Józefa Dowbora-Muśnickiego a miejscem stacjonowania stanowiła Cytadela Warszawska. Jego pierwszym dowódcą (XI 1918 - III 1919) był pułkownik Bolesław Jaźwiński. Dzielił się na trzy bataliony, które podczas wojny polsko-bolszewickiej walczyły na froncie ukraińskim a później wołyńskim, docierając aż do Styru. Podczas Bitwy Warszawskiej bronił przedmościa stolicy między Okuniewem a Leśniakowizną, później walczył w okolicach Dniestru i Słuczy. W stolicy znalazł się ponownie w IV 1921 roku a jego żołnierze uhonorowani zostali łącznie 22 Krzyżami Virtuti Militari i prawie 400 Krzyżami Walecznych. W dwudziestoleciu międzywojennym szkoleni w nim byli przyszli żołnierze batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza. 18 VIII 1932 roku Marszałek Józef Piłsudski wręczył mu sztandar ufundowany przez mieszkańców stolicy. W III 1939 roku jego dowódcą został - wówczas pułkownik - Stanisław Sosabowski. Początkowo uczestniczył w bitwie pod Mławą, jednak ze względu na nieudolne dowództwo wycofał się do obrony Warszawy. 15 IX 1939 roku obsadził odcinek obronny Grochowa na przedmościu praskim, skutecznie odpierając ataki hitlerowców (następnego dnia rozbiły dużo silniejsze oddziały). Dzięki znakomitemu dowódcy do 27 IX (kapitulacja stolicy) bronił powierzonego odcinka bez większych własnych strat. Później dwa bataliony walczyły na Mokotowie i Czerniakowie. łączne straty to około 1500 żołnierzy.

Upamiętnienia:
Głaz u zbiegu al. Jerzego Waszyngtona i ul. Grenadierów (proj. Stefan Putowski, Adam Siemaszko, Zygmunt Stępiński), odsłonięty 30 IX 1967 roku.

Jest to druga w kolejności (po 20 Dywizji Piechoty Wojska polskiego) najdłuższa nazwa ulicy w Warszawie.

Stan obecny:

Bloki osiedla Gocław-Jantar. Powstały między 1977 a końcem lat ’80 wg proj. Tadeusza Mrówczyńskiego. Na budowę osiedla rozpisano konkurs międzynarodowy, w którym brali udział architekci ze stolic państw socjalistycznych. Konkurs, rozstrzygany w 1972 w Kazimierzu, wygrały ekipy z Belgradu, Moskwy i Warszawy (Bogusław Chyliński, Jacek Jedynak, Andrzej Skopiński i Jerzy Skrzypczak). Opracowaniem osiedla na podstawie zwycięskich prac zajął się T. Mrówczyński. Na 225 hektarach lotniska zbudowano 4 części osiedla. W 1977 uzbrojono teren, a pierwsi lokatorzy wprowadzili się w 1979 na teren Orlika. Osiedle przeznaczone jest całościowo dla ok. 40.000 osób.  

Data nadania nazwy: 1980.02.22