Kawęczyn-Wygoda - wieś założona w XII w., należąca do dóbr Kamion, należącej z nadania książęcego do biskupa płockiego. Na przełomie XVI i XVII wieku (licząc łącznie ok. 120 ha) wszedł do klucza skaryszewskiego, a w 1796 roku, jako własność rządowa, został włączony do Ekonomii Warszawskiej. Na początku XIX w. działała tu karczma i cegielnia z piecem okrągłym systemu Hoffmana, którą 1827 roku połączono z fabryką wyrobów z terakoty (m.in. cegły i dekoracje wykorzystane do budowy Rogatek Praskich a także Teatru Wielkiego). Po upadku powstania styczniowego i uwłaszczeniu cegielnia stała się własnością miasta (przekształcona w 1866 roku w Kawęczyńskie Zakłady Cegielniane K. Granzowa) a wieś została włączona do gminy Wawer, pozostając podległą parafii Praga. Graniczyła wówczas na wschodzie z Dębem (konkretnie dzisiejszym Rembertowem), na południu z rządową wsią Wygoda, na zachodzie z wsią Grochów zaś na północy z wsią Ząbki. Powstała tu szkoła oraz kuźnia, działało kilka sklepów a ogólnie było ponad 50 gospodarstw. W 1916 roku, wraz z przyległymi Górkami Kawęczyńskimi, włączona została do Warszawy.

Teren położony w obrębie: ul. Żołnierska, ul. Marsa, ul. Torowa, północno-wschodnia granica Rezerwatu Olszynka Grochowska, wschodnia granica Zakładu Karnego, ul. Strażacka, ul. Gwarków, hipotetyczne przedłużenie ul. Skorpiona, wzdłuż zachodniej granicy łąk (bocznica kolejowa) do granicy miasta, prosto na zachód wzdłuż Praskiej Giełdy Spożywczej i równolegle do ul. Powstańców w Ząbkach.