Górce - niegdyś wieś rycerska istniejąca już przed XV w. W 1432 roku stały się własnością Piotra Pielgrzyma, wójta dziedzicznego Starej Warszawy, który od tej właśnie nazwy przybrał nazwisko Górczewski. Z czasem trafiła do rodziny Kazubów, w 1580 roku była własnością rodziny Zdziarskich (liczyła wówczas ok. 67 hektarów), w XVII w. jej właścicielem był skarbnik sochaczewski nazwiskiem Szymanowski, który założył tu folwark. Zniszczona w czasie potopu szwedzkiego, w 1661 roku liczyła zaledwie 4 domy. W XVIII w. jej właścicielami byli kolejno kapitan wojsk koronnych, niejaki Malinowski, później zaś wojewody smoleńskiego Piotra Sapiehy. Ok. 1775 roku liczyła 19 domów włościańskich i 4 zabudowania folwarczne. Po III rozbiorze niewielka część liczącej 32 zabudowania wsi znalazła się w granicach gminy Młociny zaś reszta weszła w skład Powązek. W 1877 roku część terenów zakupił Jan Krystian Ulrich, który założył tu gospodarstwo ogrodnicze, w którym oprócz szkółek drzew i krzewów owocowych prowadził również czteroletnie kursy zawodowe. Oprócz produkcji ogrodniczej - z racji gliniastego podłoża - istniało tu kilka cegielni z fabryką dachówek Bogumiła Schneidera na czele. W 1951 roku nastąpiło ich przyłączenie do granic Warszawy.

Teren położony w obrębie: ul. Górczewska, wzdłuż łącznika z ul. Narwik i dalej na północ, wzdłuż południowej granicy Fortu Blizne III (linia kolejowa), ul. Lazurowa, ul. Dywizjonu 303, al. Obrońców Grodna, wzdłuż linii kolejowej na południe.