Boernerowo – osiedle łącznościowców budowane od 1932 roku na terenach przylegających do Transatlantyckiej Radiostacji Nadawczej. Tę rozpoczęto wznosić w 1921 roku na gruntach Skarbu Państwa we wsi Babice i była to największa inwestycja radiokomunikacyjna II Rzeczypospolitej. Nie wykorzystano jednak całego terenu przeznaczonego na tę inwestycję. Pozostałe wolne przestrzenie zagospodarował urzędujący wtedy minister poczt i telegrafów Ignacy Boerner, który wystąpił do prezydenta Ignacego Mościckiego z wnioskiem o przekształcenie gruntów na „mieszkalne” a tym samym prosząc o zgodę na budowę tam osiedla mieszkaniowego. 29 IV 1932 roku pracownicy łączności założyli Towarzystwo Popierania Budowy Własnych Domów a 11 VI tego samego roku zarejestrowany został statut Stowarzyszenia „Pierwsze osiedle łączności”. Pierwsze osiedle powstało w przeciągu niespełna pięciu miesięcy – liczyło 56 domów wraz z doprowadzoną do nich pełną infrastrukturą (drogi, elektryczność, kanalizacja). Z czasem powstało osiedle Drugie, Trzecie i Czwarte a także Kolonia im. Aleksandry Piłsudskiej, wzniesiona tu przez Stowarzyszenie Bratnia Pomoc Byłym Uczestnikom Walk o Niepodległość z gen. Felicjanem Sławojem Składkowskim na czele. W 1935 roku stało tu już ponad 300 domów. Swoją nazwę przyjęło 28 IX 1936 roku, w trzy lata po śmierci inicjatora budowy. Podczas okupacji hitlerowskiej stacjonowała tu niemiecka 19. Dywizja Piechoty korzystająca z Radiostacji (zniszczyła ją dopiero podczas wycofywania się, 17 I 1945 roku), jednak tutejsi mieszkańcy aktywnie działali w podziemiu, prowadząc własną tajną radiostację, magazyn broni, szpital, szkołę, kuchnię dla najuboższych oraz schrony, w których ukrywano Żydów uciekających z Żoliborza po upadku Powstania Warszawskiego (zajmował się tym dr Stanisław Śwital a wśród ocalonych był m.in. Marek Edelman). Po wojnie rozpoczęto tu budowę wojskowego lotniska, mającego zastąpić to zniszczone podczas wojny na Bielanach. W 1951 roku tereny te – wraz z Jelonkami oraz Chrzanowem – włączono w granice administracyjne Warszawy. Nazywano je już wówczas Bemowem (od istniejącego przy ul. Powązkowskiej Fortu Bema, wchodzącego w skład dawnej Twierdzy Warszawa), chcąc odciąć się zapewne w nowej rzeczywistości od okresu międzywojennego. Nazwę tę, dla najstarszej części osiedla, przywrócono oficjalnie w 1987 roku.

Teren położony w obrębie: ul. Radiowa, łukiem w okolicach skrzyżowania z ul. Tadeusza Kutrzeby (na zachód od ul. Grotowskiej), fragment ulicy bez nazwy będącej przedłużeniem ul. Piastów Śląskich, półkoliste przedłużenie do ul. Dostępnej, ul. Dostępna.