Zwany również szpitalem panien Marcinkanek. W głębi posesji stały budynki gospodarcze i łaźnie. Opiekę sprawowali Augustianie, ale fundatorka nie była zadowolona z opieki, przekazała ją więc Mansjonarzom. Lekarze chorych wenerycznie zakopywali po szyję w gnoju, wycinali wrzody kozikiem, który wycierali o spodnie.. Praktykował tu Oczko. W XVI w. rozszerzono szpital z 31 pacjentów do ponad 50. W XIX w. przebywało tu już 127 chorych. Nad bramą umieszczono głowę św. Jana Chrzciciela, gołąbek i herb Grzymała biskupa poznańskiego Goślickiego. Budynek szpitalny. Mieści się w podwórzu, powstał w XVI w., systematycznie powiększany w XVII i XVIII w. W półkolistej apsydzie mieściła się przyszpitalna kaplica. W czasach Zygmunta III Wazy był to szpital królewski do 1824, kiedy budynki stały się własnością rządu, potem prywatną. W 1825 przytułek przeniesiono na ul. Przyrynek, a następnie w 1861 na ul. Elektoralną. W 1848 przebudowę budynku wykonał Damazy Borzęcki, którego plany i akt erekcyjny odnaleziono w butelce podczas powojennej odbudowy. Nad portalem herb Grzymała i głowa św. Jana.