W 1743 stał tu domek Milewskiego. W 1771 wzniesiono tu rezydencję Mystkowskich. Później budynek należał do Badenich, przebudowany w 1852-3 Branickich wg proj. Henryka Marconiego w stylu neorenesansu. W XIX w. mieszkał tu prezes Trybunału Cywilnego Ksawery Lewiński. Braniccy umieścili tu galerię obrazów mistrzów polskich i obcych i zbiór miniatur. Mieszkał tu gen. lejtnant Aleksandr Andrejewicz Żandr (1780-1830), niegdyś adiutant wielkiego księcia Konstantego. W 1827 działał tu handel win i korzeniami. W poł. XIX w. działała tu fabryka obić papierowych Karola Moesa. W latach ’50 XIX w. Henryk Marconi przebudował pałac, a w 1852 pałac stał się własnością Róży Branickiej. Mieszkał tu wysoce ceniony architekt Adolf Woliński (1821-1895) i mniej znany Edward Kapliński, konduktor budowniczy przy budowie kościoła ewangelickiego, działający po upadku powstania styczniowego. Swój pierwszy sklep z naftą do lamp prowadził tu Karol Minter. W latach międzywojennych mieściła się tu ambasada Wielkiej Brytanii, a żona jednego z pierwszych posłów brytyjskich, sir Williama Grenfella Maksa Mullera, lady Wanda, była znaną pięknością wśród Warszawiaków. Opowiadano, że w trakcie strajku dozorców sama zamiatała podwórko, czym wywołała szok. Kiedy rozpoczęły się naloty, a Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Niemcom, pod ambasadą zebrał się kilkutysięczny tłum, wiwatujący na cześć sojuszników. Kiedy ambasador Howard W. Kennard i minister spraw zagranicznych Józef Beck wyszli na balkon, ludzie zdjęli czapki z głów i odśpiewali Mazurka Dąbrowskiego. W oficynach działały jedna z najstarszych w stolicy kwiaciarnia Ścisłowskiego, sklep z okryciami damskimi Józefa Flejszera, a od 1938 magazyn ubiorów Berry. W 1944 pałac zniszczono. W prawej oficynie mieści się od 1851 apteka, której wystrój zachował się do dziś. W latach ’20 XX w. należała do M. Mutniańskiego. Po zniszczeniach wojennych dobudowano jedno piętro. Oficyna pałacu Branickich. Od 1851 mieści się tu apteka. Wystrój jest oryginalny.