Od strony rynku stanowiła w XVI w. oddzielną kamienicę, której właścicielem był Jan Zawisza. W 1519 właścicielami zostali Fukierowie, a w końcu XVI w. Zygmunt Ekiemberger. W 1600-25 właścicielem został malarz Piotr. Następnie przeszła w ręce Aleksandra Gizy, handlarz zbożem i suknem. Od XVII w. kamienica była w posiadaniu Franciszka Witthoffa, który wstąpił do zakonu i oddał mu posesję. Budynek przerobiono na klasztorny dla jezuitów w 1729-34 ze scalenia 3 kamienic, wg projektu Karola Baya. Działały tu biblioteka, drukarnia i apteka. Po kasacie zakonu w 1773 gmach przejęła Komisja Edukacji Narodowej. W latach 90-tych zamieszkał w niej znakomity architekt Jakub Kubicki (1758-1833). W 1809 założono tu Wydział Lekarski Warszawski, którego prezesem został Staszic, a dziekanem Hiacynt Dziarkowski (słynny chirurg, który jako pierwszy stosował szczepionkę przeciw ospie na szeroką skalę). Dziekan miał umowę z proboszczem, że zwłoki z prosektorium będą chować na przykościelnym cmentarzu, płacąc za każdą trumnę. Awantura wybuchła, kiedy okazało się, że w każdej trumnie są po 4 zwłoki... Szkoła działała 8 lat, kiedy wcielono ją do UW. Po przeniesieniu z ul. Długiej konwiktu pijarów, oni zajmowali ten budynek w latach 1834-64; cały czas działała drukarnia. W 1840 założono tu Szkołę Farmaceutyczną z dwuletnim tokiem nauczania. W szkole nauczali chirurg Andrzej Janikowski, botanik Michał Szubert, fizyk, chemik i znawca minerałów Józef Bełza oraz zoolog i farmakolog Ferdynand Werner. W 1857 szkoła przestała istnieć, a studentów przeniesiono na Wydział Farmaceutyczny Akademii. Szkołę ukończyło 250 osób. W latach 1872-1939 budynek zajmowało Archiwum Akt Głównych. Po wojnie ocalało aż 75% fasady. W czasach PRL-u działał tu komisariat milicji w którym zamęczono studenta Grzegorza Przemyka. Obok mieścił się Urząd Stanu Cywilnego.