Kamienica powstała w XV w. Od 1542 należała do rodziny Gizów, którzy przebudowali ją w 1610, po pożarze z 1607, umieszczając nie istniejącą dziś tablicę z łacińskim napisem „Liczyliśmy już lat tysiąc i sześćset siedem, gdy okrutny los spustoszył domy wśród potoków płomienia. Długo będzie pamiętny ten ogień i Królestwu i nam, biednym mieszczanom. Ponieważ jednak jest słodka ziemia ojczysta, słodkie miejsce, w którym sprzyjają nam losy i słodki trud dla Ojczyzny, przeto niech żyje król Zygmunt III, pod którego patronatem Pan przywrócił wszystko, co przedtem zabrał. Odbudowano od fundamentów w R.P. 1610. Oprócz tego Gizowie kazali wykuć sobie dewizę: Multa vi et ingenio, sed citius pecunia comparatur omnia, czyli Wiele siłą i rozumem, lecz szybciej nabywa wszystko za pieniądze. W poł. XVII w. właścicielami zostali Jakub i Jan Giza, następnie Marcin Martenson z Bremy, rodzina Wachniców, rajca Gicler i jego wdowa.W latach 1784-1826 właścicielem został rajca Józef Michał Łukaszewicz, który dobudował 5. piętro, a także założył piwnicę z szynkiem, a napis nad wejściem głosił po łacinie „Wino rozwesela serce i zaostrza dowcip. Później kamienicę kupiła rodzina Kulewskich i w 1873 połączyli ją z nrem 4 i ujednolicili fasady. W 1928 kamienicę ozdobiono polichromią L. Śleńdzińskiego. W 1944 przetrwała tylko część przyziemia, odbudowano ją w 1952-3 wg proj. Teodora Burszego i Stanisława Kamińskiego.