Narcyza Żmichowska (1819-1876) - pisarka, poetka, nauczycielka, jedna z prekursorek  feminizmu w Polsce. Była rodowitą warszawianką, dzieciństwo spędziła u  rodziny na Podlasiu po czym wróciła do stolicy, gdzie uczyła się na  pensji Zuzanny Wilczyńskiej a następnie w Instytucie Aleksandryjskim  Wychowania Panien (tzw. Instytucie Guwernantek). Tam zaprzyjaźniła się z  Klementyną z Tańskich Hoffmanową. Z jej polecenia wyjechała w 1838 roku  do Paryża, gdzie została guwernantka najmłodszego pokolenia rodu  Zamoyskich. Reprezentowała typowe lewicowe poglądy polityczne, jako  jedna z nielicznych Polek uczęszczała na studia w Biblioteque Nationale  oraz posiedzenia Akademii Francuskiej. Właśnie za swoje poglądy już rok  później musiała powrócić do stolicy, gdzie zaprzyjaźniła się z Edwardem  Dembowskim, tworząc tzw. grupę "Entuzjastek" - kobiet walczących o  uznanie swoich praw. W 1842 roku - zmuszona do opuszczenia Warszawy -  zamieszkała w Rzeczycy, gdzie powstała jej najsłynniejsza powieść  zatytułowana "Poganka". Była uczestniczką powstania  wielkopolskiego, po upadku którego wróciła do Warszawy. Zajęła się  wówczas pomocą więźniom osadzonym w Cytadeli, zakładając tzw. "Związek  Wspólnego Nieszczęścia" a na zlecenie Spisku Rzemieślników opublikowała  antycarską w wymowie "Książkę Pamiątek". Aresztowana w 1849 roku, prawie  cztery lata spędziła w lubelskim klasztorze karmelitanek a później  objęta została aresztem domowym. Do stolicy wróciła dopiero w 1858 roku i  zamieszkała w wynajętym pokoju przy ul. Miodowej 3 (tzw. Miodogóra domu  Grabowskich). Została wówczas nauczycielką geografii w Instytucie  Panien, prowadziła również zajęcia młodych kobiet u siebie w domu. W  licznych artykułach wypowiadała się o nauce zawodu, by kobiety w  przyszłości mogły same na siebie zarabiać. Po wybuchu powstania  styczniowego wyjechała do rodziny na wieś. Jeszcze trochę podróżowała  (m.in. do Francji), jednak pogarszający się stan zdrowia co raz  częściej zatrzymywał ją w domu. Ciężko chora powróciła do rodzinnego  miasta w 1874 roku. Tu zmarła dwa lata później.

Spoczywa:
Cmentarz  Powązkowski, kwatera 19, rząd III, miejsce 1. Pomnik dłuta Andrzeja  Pruszyńskiego został wzniesiony w 1878 roku z datków warszawiaków.

Stan obecny:

Ciąg pieszy usytuowany w Parku Moczydło.

 Data nadania nazwy: 2009.06.18. Wcześniej (1927.05.10 - 1980.02.21)  była to ulica a nie aleja, również zlokalizowana w Parku Moczydło.