Władysław III Laskonogi (1161/66-1231) - książę gnieźnieński (1216-17) i poznański (1202-1229), dwukrotny władca krakowskiej dzielnicy senioralnej (1202-1206; 1228-1229). Był ósmym dzieckiem Mieszka III Starego. Prawdopodobnie na skutek konfliktu z przyrodnim rodzeństwem musiał wyjechać z kraju już jako nastolatek, dopiero w 1195 roku - po śmierci dwóch z braci - został jedynym następcą ojca. Był zdecydowanym przeciwnikiem uniezależnienia się Kościoła i gorącym zwolennikiem umocnienia władzy książęcej, czym zraził do siebie zarówno duchownych, jak i możnowładców, po czym został wygnany z Krakowa przez popleczników Leszka Białego. W 1208 roku musiał oddać swojemu bratankowi Władysławowi Odonicowi wydzieloną dzielnicę wraz z Kaliszem. Nie przybył na zjazd książąt i możnych w Gąsawie w 1227 roku, co prawdopodobnie uratowało mu życie i doprowadziło do ponownego objęcia tronu w Krakowie. Podczas zjazdu w Cieni adoptował małoletniego syna Leszka Białego Bolesława Wstydliwego a także zapewnił nienaruszalność immunitetów kościelnych i częściowo nawet je rozszerzył. Nie pomogło mu to jednak pozostać na tronie i ponownie został wygnany przez możnowładców. Wygnany również z Wielkopolski przez Władysława Odonica, schronił się w Raciborzu. Jeszcze w 1231 roku, wspierany przez szlachtę herbu Nałęcz próbował powrócić do Wielkopolski, jednak wyprawa ta zakończyła się klęską. Niedługo później zmarł, jednak nie wiadomo jednak, gdzie, podobnie jak i nie wiadomo, gdzie spoczywa.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1979.01.01. Wcześniej nazywała się Pomorska.