Władysław Broniewski (1897-1962) - poeta, tłumacz. Był rodowitym płocczaninem, służącym w czasie I wojny światowej w Legionach Polskich, uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Po przejściu do cywila w 1921 roku rozpoczął studia filozoficzne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Zamieszkał wówczas przy ul. Opoczyńskiej i podjął też współpracę z lewicowymi pismami a w 1925 roku ogłosił "Trzy salwy" - manifest grupy poetów proletariackich. Do wybuchu II wojny światowej był sekretarzem redakcji "Wiadomości Literackich", we IX 1939 roku zgłosił się do obrony kraju. Znalazł się wówczas we Lwowie, gdzie niedługo potem został aresztowany. Półtora roku spędził w więzieniu, zwolniony wstąpił do Armii Polskiej gen. Andersa, jednak dotarł z nią tylko do Palestyny, gdzie pozostał do końca wojny. W Warszawie znalazł się ok. 1946 roku i zamieszkał w domu przy ul. Dąbrowskiego 51. Był autorem licznych utworów związanych z Warszawą, np. wierszy "Ulica Miła", "Księżyc na ulicy Pawiej", "Cytadela", "Na Żoliborzu". Na uwagę zasługują też tomy "Bagnet na broń" i bardzo osobisty "Anka", napisany po śmierci ukochanej córki. Dokonał licznych przekładów z języka rosyjskiego, głównie dzieł Dostojewskiego, Szołochowa, Majakowskiego i Jesienina. Zmarł w Warszawie na raka krtani.
Spoczywa:
Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kwatera 26 A, rząd TUJE (Aleja Zasłużonych), miejsce 2/3.
Upamiętnienia:
ul. Jarosława Dąbrowskiego 51 - muzeum w mieszkaniu własnym poety. Tamże pamiątkowa tablica z granitu na frontowej ścianie budynku, wmurowana w latach 60-tych XX wieku.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: