Wacław Berent (1873-1940) - pisarz, tłumacz. Pochodził ze spolonizowanej, protestanckiej rodziny niemieckiej, od lat osiadłej w Warszawie. W tym mieście ukończył renomowane gimnazjum Wojciecha Górskiego, po czym wyjechał na studia przyrodnicze - najpierw do Zurychu a potem do Monachium, gdzie w 1895 roku został doktorem ichtiologii. Był przyjacielem Józefa Piłsudskiego i Ignacego Daszyńskiego, wielbicielem tradycji narodowych, jednak po przewrocie majowym znalazł się w gronie zagorzałych przeciwników sanacji. Jako literat debiutował już podczas studiów nowelą "Nauczyciel", później pisał głównie powieści historyczne ("Diogenes w kontuszu", "Zmierzch bogów", "Żywe kamienie" ) oraz współczesne ("Próchno" czy "Ozimina"). Był redaktorem takich pism, jak "Nowy Przegląd Literatury i Sztuki" czy kwartalnika "Przegląd Warszawski", tłumaczem dzieł Nietzschego, Stendhala czy Hamsuna. W 1929 roku otrzymał Nagrodę Literacką m.st. Warszawy i niedługo po tym wydarzeniu stał się jednym z 15 dożywotnich członków Polskiej Akademii Literatury. Pod koniec życia przeszedł na katolicyzm, zmarł w rodzinnym mieście w wyniku bardzo zaawansowanej gruźlicy.
 

Spoczywa:
Cmentarz Powązkowski, kwatera 80, rząd III, miejsce 26.

Stan obecny:
 

Data nadania nazwy: 1977.12.05.