Julian Tuwim (1894-1953)  poeta, tłumacz, satyryk, eseista.  Pochodził z Łodzi, tam się kształcił. Był znakomitym lingwistą,  zadebiutował jako siedemnastolatek przekładami wierszy Leopolda Staffa  na język esperanto. Po przyjeździe do stolicy w 1916 roku został  współpracownikiem studenckiego czasopisma "Pro arte et studio". Krótko  studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, jednak  bardziej pochłonęły go działania artystyczne - był jednym z założycieli  grupy poetyckiej Skamander, kierownikiem literackim kabaretu "Qui pro  Quo", regularnie pisywał też do "Wiadomości Literackich", "Cyrulika  Warszawskiego" i "Szpilek". Pod różnymi pseudonimami publikował teksty  piosenek (m.in. "Miłość ci wszystko wybaczy" czy "Na pierwszy znak" - obie z muzyką Henryka Warsa, które w swym repertuarze miała Hanka Ordonówna) wykorzystywanych w takich kabaretach, jak "Cyrulik Warszawski",  "Czarny Kot" czy "Miraż". Opublikował wówczas takie tomiki, jak "Czyhanie na Boga", "Sokrates tańczący" czy "Siódma jesień".  Gorący zwolennik polityki Józefa Piłsudskiego, którego poznał podczas  wojny polsko-bolszewickiej pracując w jego Biurze Prasowym, rozczarował  się wydarzeniami przewrotu majowego, czego wyraz dawał w swojej  twórczości (zbiory "Słowa we krwi", "Rzecz czarnoleska", "Biblia cygańska", "Treść gorejąca" a przede wszystkim satyryczny poemat "Bal w operze").  Okres okupacji hitlerowskiej spędził poza krajem - przez Rumunię i  Włochy udał się do Francji, a po jej kapitulacji przez Hiszpanię i  Portugalię do Brazylii, skąd przedostał się do USA, zamieszkując w Nowym  Jorku. Przez cały czas był felietonistą konserwatywnych "Wiadomości  Polskich, Politycznych i Kulturalnych" a później lewicującej "Nowej  Polski". Jego największym dziełem z tego okresu był poemat  liryczno-epicki "Kwiaty polskie". Do kraju powrócił w 1946 roku,  opowiadając się za porozumieniem Polski i ZSRR. Spowodowało to ataki ze  strony pozostałych na emigracji Polaków i wykreowanie przez władze  komunistyczne na osobowość poetycką i tzw. poetę państwowego (willa przy  ul. Zorzy 19, podarowana przez państwo). Rok później został  kierownikiem artystycznym Teatru Nowego, zaprzestał też prawie pisania  poezji na rzecz licznych przekładów z języka rosyjskiego. Opublikował  jedynie trochę wierszy dla dzieci, w tym słynną "Rzepkę" oraz "Lokomotywę". Przez wiele lat cierpiał na liczne nerwice i depresje. Zmarł w Zakopanem w wyniku ataku serca. Spoczywa:  Cmentarz Wojskowy na Powązkach - kwatera 24 A, rząd TUJE (Aleja Zasłużonych), miejsce 14\15. Upamiętnienia:  ul. Nowy Świat 25 - dom w którym mieszkał i tworzył w latach  1951-1953 - tablica z piaskowca na frontowej ścianie (odsłonięcie -  druga połowa `50 XX w.).

Stan obecny:

Data nadania nazwy: