Stefan Starzyński (1893-1943) - polityk, ekonomista,  najsłynniejszy prezydent Warszawy. Urodził się w tym mieście, jednak  dzieciństwo spędził w Łowiczu. Tam uczęszczał do gimnazjum, z którego  został relegowany za udział w strajku szkolnym i kolportaż gazety  "Robotnik". Zarzuty działalności patriotycznej były tak poważne, że  został jednym z najmłodszych aresztantów Cytadeli Warszawskiej. Po  opuszczeniu jej murów pozostał w stolicy, gdzie ukończył prywatne  gimnazjum im. E. Konopczyńskiego, po czym studiował ekonomię na Wyższych  Kursach Handlowych (dzisiejsza SGH). Równolegle był aktywnym działaczem  Związku Strzeleckiego i Polskiej Organizacji Narodowej. W czasie I  wojny światowej był legionistą, uczestnicząc w całym szlaku bojowym I  Brygady. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pozostał w wojsku  zajmując się wywiadem. Do cywila przeszedł w 1921 roku, rok później  awansowany do rangi majora. Wówczas to z rozkazu marszałka Józefa  Piłsudskiego został sekretarzem generalnym Polskiej Komisji  Reewakuacyjnej i Specjalnej, powołanej do realizacji postanowień  traktatu Ryskiego. Wyjechał wówczas na dwa lata do Rosji a plonem jego  podróży były dwie publikacje - "Jak jest naprawdę dzisiaj w Rosji" oraz "Zagadnienia narodowościowe w Rosji Sowieckiej",  w których nie pochwalał osoby Stalina, obawiając się jego aspiracji  politycznych. Po powrocie do Warszawy został jednym z najbliższych  współpracowników ministra Władysława Grabskiego. Zdymisjonowany tuż  przed przewrotem majowym napisał "Program rządu pracy w Polsce",  gdzie przedstawił swój program reform gospodarczych i samorządowych.W  latach 1930-33 był posłem na Sejm III Kadencji z ramienia BBWR, później  zaś zasiadał w Senacie. Od 1934 roku przewodniczył Związkowi Miast  Polskich a 2 VIII tegoż roku mianowany został komisarycznym prezydentem  m.st. Warszawy. Wsławił się uporządkowaniem ustroju stolicy,  opracowaniem 4-letnego planu rozwoju gospodarczego miasta, wybudowaniem  ponad 100 000 mieszkań i wielu szkół, Założeniem muzeum w Zamku  Królewskim i Piłsudskiego w Belwederze, oddaniem do użytku Muzeum  Narodowego. W planach zamierzał budować metro, rozwijać dzielnice  okalające Centrum, wybudować tunel pod Ogrodem Saskim łączący Wolę z  Pragą. Był inicjatorem konkursu "Warszawa w kwiatach", którego pierwszą  edycję wygrały Zofia Wóycicka i Mira Zimińska-Sygietyńska. Podczas wojny  obronnej we IX 1939 roku odmówił wykonania rozkazu ewakuacji i pozostał  w mieście, sprawując funkcję komisarza cywilnego przy Dowództwie Obrony  Warszaw a po kapitulacji miasta wspólnie z generałem Michałem  Karaszewiczem-Tokarzewskim tworzył stołeczne struktury Służby Zwycięstwa  Polsce. Aresztowany 27 X 1939 roku w ratuszu został osadzony na  Pawiaku, skąd po dwóch miesiącach wywieziony do berlińskiego Moabitu a  stamtąd do obozu koncentracyjnego w Dachau. Został zamordowany w kopalni  soli potasu - filii obozu w Baalberg niedaleko Bernburga.
 
 Spoczywa:
 Symboliczny grób w Alei Zasłużonych Cmentarza Powązkowskiego - 50 od strony zachodniej (projektant - Bohdan Pniewski).
 
 Upamiętnienia:
 al. Stanów Zjednoczonych 27 - teren przed Szkołą Podstawową nr 143  jego imienia - pomnik dłuta Ludwiki Nitschowej, przeniesiony w 2008 roku  z Ogrodu Saskiego.
 pl. Bankowy - pomnik dłuta Andrzeja Renesa.
 Brama Straceń Cytadeli Warszawskiej - tablica z nazwiskami bojowników wolności.
 ul. J. Dąbrowskiego 72 - willa prezydenta Starzyńskiego - tablica na ścianie budynku (odsłonięcie w 2004 r.).
 Most Śląsko-Dąbrowski - bulwar od strony Wisły - tablica na ścianie (odsłonięcie w 1938 r.).
 ul. Rakowiecka 24 - budynek SGH, w którym wykładał w latach 1931-39 - tablica.
 ul. Senatorska 18 - tablica na frontowej ścianie budynku (odsłonięcie 23 IX 1999).
 ul. Świętojańska 8 - Bazylika Archikatedralna pod wezwaniem Ścięcia Świętego Jana Chrzciciela - tablica na ścianie prawej nawy.
 
 
Od 1948.11.15 do 1955.12.31 był patronem obecnej ul. Bonifraterskiej.

Stan obecny:

Data nadania nazwy: