Solipsy - wzmiankowana już w XV w. wieś, której nazwa pochodzi od nazwiska pierwszych właścicieli, braci Solipyeszów herbu Wierzbowa. Należała ona wówczas do parafii Służew. Już w następnym wieku zmieniała właściciela na rodzinę Rakowskich, którzy powiększyli jej tereny do 5 ha. Prawdopodobnie w latach `40 XVII w. jej właścicielem został Andrzej Leszczyński herbu Wieniawa (1608-1658), kanclerz wielki koronny, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski od 1653 roku. Podczas potopu szwedzkiego doszczętnie zniszczona i w XVIII w. razem z pobliskimi Włochami znalazła się w dobrach rodu Lubomirskich. Następnie całość przejęła rodzina wojewody mińskiego Jana Augusta Hylzena (1702-1767), po którego śmierci zarządzała nimi wdowa a następnie ich wnuk Tadeusz Antoni Mostowski (1766-1842), znany warszawski prawnik, publicysta i działacz polityczny, minister spraw wewnętrznych Księstwa Warszawskiego a następnie Królestwa Polskiego. Tuż przed wybuchem powstania listopadowego w 17 domach żyło tu łącznie ponad 250 osób. Od 1844 roku należała do holenderskiej rodziny Koelichenów, zajmujących się barwieniem tkanin. Pod koniec wieku miała już ponad 40 szybko rozwijających się gospodarstw. Po śmierci ostatniego właściciela w 1928 roku użytki rolne zostały w dużej mierze zabudowane przez dynamicznie rozwijające się Włochy. Po upadku Powstania Warszawskiego okoliczna ludność aktywnie włączyła się w pomoc ludności stolicy transportowanej do obozu przejściowego w Pruszkowie. W 1951 roku, wraz z Włochami, tereny te zostały włączone w administracyjne granice Warszawy.
Jest to niepoprawna, rosyjska struktura nazewnicza, utworzona od wcześniejszej nazwy, często nadawana "przedłużeniu" owej ulicy. W tym przypadku ulica znajduje się w zupełnie innej części miasta.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: