Gabriel Narutowicz herbu własnego (1865-1922)  pierwszy prezydent II RP, z wykształcenia inżynier hydrotechnik. Pochodził z majątku Teleszki na Żmudzi (był dalekim krewnym Marszałka Józefa Piłsudskiego), studiował w Petersburgu i Zurychu inżynierię budowlaną, w 1895 roku przyjmując obywatelstwo szwajcarskie. W 1907 roku został kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego  Politechniki w Zurychu, rok później zaś profesorem tejże uczelni. Podczas I wojny światowej utworzył Polski Komitet Pomocy Ofiarom Wojny (tzw. Komitet Vevey). Po powrocie do kraju  w 1920 roku zamieszkał w Warszawie (ul. Parkowa 23). Został wówczas ministrem robót publicznych, szefem MSZ, aż w końcu prezydentem, pokonując czterech innych znaczących kandydatów. Po pięciu dniach po zaprzysiężeniu został zastrzelony w Zachęcie przez malarza Eligiusza Niewiadomskiego, fanatycznego ND-ka (ugrupowanie to było zdecydowanie przeciwne jego wyborowi). Zginął niejako "w zastępstwie" Marszałka Piłsudskiego, na którego zamach był przygotowywany.
 
 Spoczywa:
 Podziemia katedry św. Jana.
 
 Do 1954.04.12 roku był patronem dzisiejszych ulic: Bakalarskiej, Brązowniczej, Kudowskiej, Ładnej oraz Zabrzańskiej a do 1979.01.01 fragmentu obecnej ul. Jerzego Michałowicza. Od 24.11.1961 patronuje również (bez nazwiska) ulicy na Jelonkach.

Stan obecny:
 Data nadania nazwy: