Franciszek Łukaszczyk (1897-1956) - pionier radiolecznictwa w Polsce, onkolog-radioterapeuta. Wywodził się z wielopokoleniowej rodziny góralskiej, przyszedł na świat w podzakopiańskiej wsi Zubsuche. Dyplom lekarski otrzymał w 1924 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim a później przez dwa lata był asystentem tamtejszej Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych. Praktykował w Berlinie, Hamburgu i Sztokholmie. W 1926 roku został kierownikiem organizacyjnym tworzonego właśnie Instytutu Radowego w Warszawie, dlatego też w latach 1928-30 wyjechał na stypendium naukowe do Paryża, gdzie został asystentem Marii Skłodowskiej-Curie. Po powrocie do kraju prowadził badania nad promieniotwórczością a 29 V 1932 roku jako pierwszy objął obowiązki dyrektora tej instytucji. Wówczas to zainicjował pierwszą w Polsce akcję społeczną, której głównym celem była profilaktyka nowotworowa. Podczas okupacji hitlerowskiej - dzięki przekupieniu hitlerowców pilnujących Instytutu rodową biżuterią - udało mu się zamienić prawdziwe igły radowe na sztuczne a te autentyczne przenieść bez żadnych zabezpieczeń do Reguł, w których mieszkał. Po wyzwoleniu władze PRL-u oskarżyły go wprawdzie o kradzież, ale proces szybko - jak na ówczesne czasy - został umorzony. Od 1951 roku przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Onkologicznemu, tworząc zarazem polską szkolę onkologii klinicznej. Nadal pełnił obowiązki dyrektora Instytutu, wywalczając dla niego rangę zakładu naukowo-badawczego. Był autorem takich publikacji naukowych, jak "Biologiczne podstawy radioterapii nowotworów złośliwych", "Podstawy organizacji walki z rakiem", "Promienie radu i Roentgena w lecznictwie". Specjalizował się w onkologii raka sutka, odbytnicy oraz szyjki macicy. Od 1951 roku był członkiem Polskiej Akademii Nauk, dwa lata później mianowany został profesorem nadzwyczajnym. Zmarł w Warszawie, w wyniku białaczki.

Stan obecny:
Data nadania nazwy: 1989.06.29